Είναι κάποια ονόματα που έχουν ειδικό βάρος στην βιομηχανία του gaming, με ένα από αυτά είναι και του Warren Spector. Στο άκουσμα και μόνο της εμπλοκής του σε ένα τίτλο με πρωταγωνιστή τον κεντρικό ήρωα της Disney υπήρξε ενθουσιασμός στο κοινό. Στο πρώτο μέρος είδαμε μία διαφορετική και πιο σκοτεινή προσέγγιση του κόσμου της Disney και παρά τα τεχνικά προβλήματα που υπήρχαν μας άφηνε υποσχέσεις για το μέλλον. Το γεγονός ότι ένας τίτλος με πρωταγωνιστή τον Mickey Mouse απευθυνόταν και στο ενήλικο κοινό ήταν ικανό από μόνο του να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το Epic Mickey 2: The Power of Two είχε να πατήσει πάνω στην ίδια -επιτυχημένη όπως αποδείχθηκε- φόρμουλα βελτιώνοντας και εξελίσσοντας την. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε ότι απουσιάζουν τα προβλήματα από αυτή την προσπάθεια.
Η ιστορία μας φέρνει ξανά στην Wasteland λίγο μετά τα γεγονότα του πρώτου τίτλου. Ο κόσμος της βρίσκεται σε φάση αναδόμησης όταν θα πληγεί από μία σειρά σεισμικών δονήσεων. Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Mad Doctor και προσπαθεί να πείσει τα toons ότι έχει μετανιώσει για το κακό που τους προξένησε και πλέον θέλει να τα βοηθήσει. Ο Oswald αναλαμβάνει να φέρει πίσω τον Mickey και κάπου εκεί ξεκινάει η περιπέτεια. Το σενάριο ποιοτικά κινείται σε κάτω του μετρίου επίπεδα. Σε κανένα του σημείο δεν καταφέρνει να προκαλέσει ενδιαφέρον στον παίκτη ενώ και το τέλος του είναι εξαιρετικά προβλέψιμο. Αυτό που σώζει την παρτίδα στο συγκεκριμένο σκέλος είναι ότι η εξέλιξη του δίνεται με εξαιρετικής ποιότητας cut scenes τα οποία παρεμβάλλονται της δράσης.
Ο παίκτης έχει και πάλι τον έλεγχο του Mickey με την σημαντική διαφορά ότι πλέον έχει για βοηθό τον Oswald του οποίου η συμμετοχή είναι καθοριστική στην πρόοδο μας στο παιχνίδι. Η προσθήκη του σαφώς δεν προκαλεί εντυπωσιασμό αλλά με δυνατότητες όπως του ελέγχου ηλεκτρονικών συσκευών και πυλών (μέσω ενός τηλεχειριστηρίου) και της λειτουργίας των αυτιών του ως έλικες για να μας μεταφέρει σε μέρη που δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε με ένα απλό άλμα, δίνεται μία πιο φρέσκια και πολυσύνθετη προσέγγιση ειδικότερα στο platform κομμάτι του τίτλου. Εκτός από αυτή την αλλαγή, οι μηχανισμοί παραμένουν σχεδόν ίδιοι με βασικό πυλώνα τους το πινέλο του ήρωα. Με τη χρήση του ο Mickey ρίχνοντας την ανάλογη μπογιά μπορεί να εμφανίσει ή να εξαφανίσει αντικείμενα από το περιβάλλον.
Επίσης αυτό αποτελεί και το βασικό του όπλο απέναντι στους εχθρούς, με τον τρόπο που επιλέγει να το χρησιμοποιήσει ο παίκτης να επηρεάζει την μετέπειτα πορεία του στον κόσμο του παιχνιδιού. Τέλος υπάρχουν και κάποια ακόμα στοιχεία/δυνατότητες όπως το μελάνι που μας κάνει αόρατους αλλά η χρήση τους δυστυχώς είναι τόσο περιορισμένη που ουσιαστικά είναι σαν να μην υπάρχουν.
Οι περιοχές τις οποίες επισκεπτόμαστε είναι ιδιαίτερα όμορφες από εικαστικής πλευράς αλλά και γεμάτες αναφορές στην ιστορία της Disney. Το παράπονο μας στο σημείο αυτό είναι ότι η ομάδα παραγωγής δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια στο να μας παρουσιάσει αυτές τις αναφορές με αποτέλεσμα ο μέσος παίκτης να αδυνατεί να αντιληφθεί τις περισσότερες από αυτές. Επίσης άξιες αναφορές είναι και οι 2D πίστες από τις οποίες θα κληθούμε να περάσουμε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και προσφέρουν στον παίκτη υψηλότερο challenging στο platform κομμάτι αλλά και τον παρακινούν να τις εξερευνήσει ώστε να ανακαλύψει κάθε περιοχή τους.
Το προβληματικό τεχνικό κομμάτι του πρώτου τίτλου, παρά τις όποιες βελτιώσεις έχει υποστεί κάνει και πάλι την εμφάνιση του. Η κάμερα έχει βελτιωθεί αισθητά και με την βοήθεια του δεύτερου αναλογικού χωρίς όμως και πάλι να λειτουργεί απροβλημάτιστα. Η αδυναμία αυτή γίνεται αντιληπτή κυρίως σε περιπτώσεις που πρέπει να σημαδέψουμε με το πινέλο μας σε μακρινή απόσταση και μεγάλο ύψος όπως συμβαίνει στις μάχες με τα αφεντικά. Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση με το λάθος τρόπο είναι η τεχνητή νοημοσύνη που βρίσκεται πίσω από τον χειρισμό του Oswald. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο κινηματογραφικός πρόγονος του Mickey Mouse κατάφερε να μας σπάσει τα νεύρα με την προκλητικά ακατανόητη απουσία του από το σημείο, στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκεται για να μας βοηθήσει. Το πρόβλημα αυτό λύνεται για όσους εκμεταλλευθούν τη δυνατότητα για συνεργατικό παιχνίδι με κάποιο φίλο σε offline mode και με την οθόνη να χωρίζεται στα δύο.
Όπως αναφέραμε ήδη το art direction είναι υψηλού επιπέδου και με έντονα χρώματα. Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του ακολουθεί μία λιγότερο σκοτεινή αισθητική γεγονός που αλλάζει την συνολική εικόνα του τίτλου αλλά το αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό αποτελεί υποκειμενική άποψη του καθενός. Με δεδομένους τους περιορισμούς που θέτει το Wii ως βασική πλατφόρμα ανάπτυξης του παιχνιδιού τα γραφικά είναι καταδικασμένα να κινηθούν στην μετριότητα για τα δεδομένα της εποχής. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στο animation με την κίνηση των χαρακτήρων να είναι ομαλή. Ο ηχητικός τομέας επιφύλασσε μία μεγάλη απογοήτευση. Όχι, η μουσική επένδυση και τα voice overs δεν ήταν άσχημα, κάθε άλλο. Ακόμα και αν δεν αποτελούν κάτι το ξεχωριστό, ταιριάζουν με την αισθητική και τη φιλοσοφία του τίτλου συνοδεύοντας τις περιπέτειες μας στην Wasteland. Όταν όμως μετά τις πρώτες ανακοινώσεις για τον τίτλο είχαμε ενημερωθεί για στοιχεία μιούζικαλ στο παιχνίδι και στο τελικό προϊόν αυτό ενσωματώθηκε μόνο στα cutscenes και με τρόπο σχεδόν αδιάφορο είναι ένα γεγονός που μας αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση.
Συνοψίζοντας, το παιχνίδι της Junction Point δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που θα περιμέναμε να είναι. Με το κομμάτι του gameplay να μην καταφέρνει να κάνει το βήμα παραπάνω και να κινείται στην μετριότητα, το ερώτημα είναι αν ο υπέροχος κόσμος του είναι ικανός από μόνος του για να κρατήσει τον τίτλο. Αν σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός ότι είχαμε μία στροφή της ομάδας ανάπτυξης που δείχνει να απομακρύνεται από το ενήλικο κοινό -που είχε προσπαθήσει να προσεγγίσει στο πρώτο Epic Mickey- η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Οι λάτρεις της Disney θα ευχαριστηθούν τις περίπου 10 ώρες παιχνιδιού που προσφέρει η κεντρική ιστορία και ενδεχομένως να θελήσουν να ασχοληθούν και με τα side quests που αυξάνουν αρκετά την διάρκεια, δεν μπορούμε όμως να εγγυηθούμε το ίδιο και για τους υπόλοιπους.
Πηγή
Η ιστορία μας φέρνει ξανά στην Wasteland λίγο μετά τα γεγονότα του πρώτου τίτλου. Ο κόσμος της βρίσκεται σε φάση αναδόμησης όταν θα πληγεί από μία σειρά σεισμικών δονήσεων. Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Mad Doctor και προσπαθεί να πείσει τα toons ότι έχει μετανιώσει για το κακό που τους προξένησε και πλέον θέλει να τα βοηθήσει. Ο Oswald αναλαμβάνει να φέρει πίσω τον Mickey και κάπου εκεί ξεκινάει η περιπέτεια. Το σενάριο ποιοτικά κινείται σε κάτω του μετρίου επίπεδα. Σε κανένα του σημείο δεν καταφέρνει να προκαλέσει ενδιαφέρον στον παίκτη ενώ και το τέλος του είναι εξαιρετικά προβλέψιμο. Αυτό που σώζει την παρτίδα στο συγκεκριμένο σκέλος είναι ότι η εξέλιξη του δίνεται με εξαιρετικής ποιότητας cut scenes τα οποία παρεμβάλλονται της δράσης.
Ο παίκτης έχει και πάλι τον έλεγχο του Mickey με την σημαντική διαφορά ότι πλέον έχει για βοηθό τον Oswald του οποίου η συμμετοχή είναι καθοριστική στην πρόοδο μας στο παιχνίδι. Η προσθήκη του σαφώς δεν προκαλεί εντυπωσιασμό αλλά με δυνατότητες όπως του ελέγχου ηλεκτρονικών συσκευών και πυλών (μέσω ενός τηλεχειριστηρίου) και της λειτουργίας των αυτιών του ως έλικες για να μας μεταφέρει σε μέρη που δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε με ένα απλό άλμα, δίνεται μία πιο φρέσκια και πολυσύνθετη προσέγγιση ειδικότερα στο platform κομμάτι του τίτλου. Εκτός από αυτή την αλλαγή, οι μηχανισμοί παραμένουν σχεδόν ίδιοι με βασικό πυλώνα τους το πινέλο του ήρωα. Με τη χρήση του ο Mickey ρίχνοντας την ανάλογη μπογιά μπορεί να εμφανίσει ή να εξαφανίσει αντικείμενα από το περιβάλλον.
Επίσης αυτό αποτελεί και το βασικό του όπλο απέναντι στους εχθρούς, με τον τρόπο που επιλέγει να το χρησιμοποιήσει ο παίκτης να επηρεάζει την μετέπειτα πορεία του στον κόσμο του παιχνιδιού. Τέλος υπάρχουν και κάποια ακόμα στοιχεία/δυνατότητες όπως το μελάνι που μας κάνει αόρατους αλλά η χρήση τους δυστυχώς είναι τόσο περιορισμένη που ουσιαστικά είναι σαν να μην υπάρχουν.
Οι περιοχές τις οποίες επισκεπτόμαστε είναι ιδιαίτερα όμορφες από εικαστικής πλευράς αλλά και γεμάτες αναφορές στην ιστορία της Disney. Το παράπονο μας στο σημείο αυτό είναι ότι η ομάδα παραγωγής δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια στο να μας παρουσιάσει αυτές τις αναφορές με αποτέλεσμα ο μέσος παίκτης να αδυνατεί να αντιληφθεί τις περισσότερες από αυτές. Επίσης άξιες αναφορές είναι και οι 2D πίστες από τις οποίες θα κληθούμε να περάσουμε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και προσφέρουν στον παίκτη υψηλότερο challenging στο platform κομμάτι αλλά και τον παρακινούν να τις εξερευνήσει ώστε να ανακαλύψει κάθε περιοχή τους.
Το προβληματικό τεχνικό κομμάτι του πρώτου τίτλου, παρά τις όποιες βελτιώσεις έχει υποστεί κάνει και πάλι την εμφάνιση του. Η κάμερα έχει βελτιωθεί αισθητά και με την βοήθεια του δεύτερου αναλογικού χωρίς όμως και πάλι να λειτουργεί απροβλημάτιστα. Η αδυναμία αυτή γίνεται αντιληπτή κυρίως σε περιπτώσεις που πρέπει να σημαδέψουμε με το πινέλο μας σε μακρινή απόσταση και μεγάλο ύψος όπως συμβαίνει στις μάχες με τα αφεντικά. Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση με το λάθος τρόπο είναι η τεχνητή νοημοσύνη που βρίσκεται πίσω από τον χειρισμό του Oswald. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο κινηματογραφικός πρόγονος του Mickey Mouse κατάφερε να μας σπάσει τα νεύρα με την προκλητικά ακατανόητη απουσία του από το σημείο, στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκεται για να μας βοηθήσει. Το πρόβλημα αυτό λύνεται για όσους εκμεταλλευθούν τη δυνατότητα για συνεργατικό παιχνίδι με κάποιο φίλο σε offline mode και με την οθόνη να χωρίζεται στα δύο.
Όπως αναφέραμε ήδη το art direction είναι υψηλού επιπέδου και με έντονα χρώματα. Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του ακολουθεί μία λιγότερο σκοτεινή αισθητική γεγονός που αλλάζει την συνολική εικόνα του τίτλου αλλά το αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό αποτελεί υποκειμενική άποψη του καθενός. Με δεδομένους τους περιορισμούς που θέτει το Wii ως βασική πλατφόρμα ανάπτυξης του παιχνιδιού τα γραφικά είναι καταδικασμένα να κινηθούν στην μετριότητα για τα δεδομένα της εποχής. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στο animation με την κίνηση των χαρακτήρων να είναι ομαλή. Ο ηχητικός τομέας επιφύλασσε μία μεγάλη απογοήτευση. Όχι, η μουσική επένδυση και τα voice overs δεν ήταν άσχημα, κάθε άλλο. Ακόμα και αν δεν αποτελούν κάτι το ξεχωριστό, ταιριάζουν με την αισθητική και τη φιλοσοφία του τίτλου συνοδεύοντας τις περιπέτειες μας στην Wasteland. Όταν όμως μετά τις πρώτες ανακοινώσεις για τον τίτλο είχαμε ενημερωθεί για στοιχεία μιούζικαλ στο παιχνίδι και στο τελικό προϊόν αυτό ενσωματώθηκε μόνο στα cutscenes και με τρόπο σχεδόν αδιάφορο είναι ένα γεγονός που μας αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση.
Συνοψίζοντας, το παιχνίδι της Junction Point δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που θα περιμέναμε να είναι. Με το κομμάτι του gameplay να μην καταφέρνει να κάνει το βήμα παραπάνω και να κινείται στην μετριότητα, το ερώτημα είναι αν ο υπέροχος κόσμος του είναι ικανός από μόνος του για να κρατήσει τον τίτλο. Αν σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός ότι είχαμε μία στροφή της ομάδας ανάπτυξης που δείχνει να απομακρύνεται από το ενήλικο κοινό -που είχε προσπαθήσει να προσεγγίσει στο πρώτο Epic Mickey- η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Οι λάτρεις της Disney θα ευχαριστηθούν τις περίπου 10 ώρες παιχνιδιού που προσφέρει η κεντρική ιστορία και ενδεχομένως να θελήσουν να ασχοληθούν και με τα side quests που αυξάνουν αρκετά την διάρκεια, δεν μπορούμε όμως να εγγυηθούμε το ίδιο και για τους υπόλοιπους.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου