Μετά από τέσσερα περιπετειώδη χρόνια ανάπτυξης, όπου οι αναθεωρήσεις περιεχομένου βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, το Metal Gear Rising: Revengeance είναι πλέον διαθέσιμο προς κυκλοφορία, έτοιμο να αντιμετωπίσει την διχασμένη υποδοχή του κοινού που δεν θα ξέρει αν πρέπει να το συγκρίνει με τo Metal Gear Solid 4 ή τo Bayonetta (ή το Devil May Cry ή το Ninja Gaiden και πάει λέγοντας). Ας ξεκινήσουμε λοιπόν επισημαίνοντας κάτι φαινομενικά προφανές, αλλά πολύ σημαντικό: αν και η επίσημη ταμπέλα λέει “spin-off”, ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα νέο franchise. Οι επιρροές από προηγούμενους τίτλους της Kojima Productions και της Platinum φυσικά και υφίστανται, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το Rising θα πρέπει να συγκριθεί άμεσα μαζί τους. Σε πολύ γενικές γραμμές λοιπόν, το Rising συνδυάζει το action gameplay της Platinum, με το σενάριο και τους χαρακτήρες της Kojima Productions. Όπως αναμενόταν και όπως ταιριάζει στο είδος, το πρώτο σκέλος της προαναφερθείσας εξίσωσης υπερισχύει του δεύτερου.
Πρωταγωνιστής και playable χαρακτήρας είναι ο Raiden, όπως τον είχαμε γνωρίσει στα cutscenes του Metal Gear Solid 4, δηλαδή ως πανίσχυρο cyborg ninja που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του. Χρησιμοποιώντας ένα ειδικό ενεργειακό σπαθί που είναι σε θέση να αραιώνει την μοριακή δομή της εκάστοτε επιφάνειας με την οποία έρχεται σε επαφή, σε συνδυασμό με ταχύτητα, ευκινησία και αντανακλαστικά ασύλληπτα υψηλού επιπέδου, ο Raiden αντιμετωπίζει τον μεγάλο αριθμό επίσηςcyborg εχθρών που βρίσκει στο δρόμο του με πραγματικά εντυπωσιακό τρόπο, δικαιολογώντας το προσωνύμιο της «αστραπής» που του έχει δοθεί. Το πιο σημαντικό είναι ότι η αίσθηση αυτή του εντυπωσιασμού είναι εφικτή μέσω του gameplay και δεν χρειάζεται τις κινηματογραφικές σκηνές για να αναδειχθεί. Το παιχνίδι ακολουθεί σε γενικές γραμμές την λογική των ιαπωνικών hack and slashτίτλων, χρησιμοποιώντας συνδυασμούς κινήσεων που προκύπτουν από διαδοχικά πατήματα της ασθενούς και της ισχυρής επίθεσης, όμως προσεγγίζει διαφορετικά από τα συνηθισμένα τον τομέα της άμυνας. Η απόκρουση των επιθέσεων είναι εφικτή μέσω του Parry, δηλαδή του ταυτόχρονου πατήματος του αναλογικού μοχλού προς την κατεύθυνση του εχθρού και ενός πλήκτρου, ακριβώς τη στιγμή που ο Raiden δέχεται επίθεση. Αν το πλήκτρο πατηθεί λίγο πριν την επίθεση, ο Raiden εκτελεί ένα απλό block, που εξουδετερώνει απλώς την επίθεση. Αν το πάτημα επιτευχθεί ακριβώς στο σωστό frame window της επίθεσης (το οποίο φυσικά μειώνεται όσο αυξάνεται η δυσκολία), έχουμε ένα πραγματικό Parry, που όχι μόνο εξουδετερώνει την επίθεση, αλλά ακινητοποιεί τον εχθρό και επιτρέπει στον Raiden να αντεπιτεθεί άμεσα.
Πρόκειται για ένα σύστημα που λειτουργεί και για τον αρχάριο παίκτη, αλλά και για τον προχωρημένο, ανταμείβοντας τον καθένα όσο πρέπει, ανάλογα με το βαθμό επιτυχίας της εκτέλεσης. Πάνω από όλα, η προσέγγιση αυτή αναδεικνύει τον αχαλιναγώγητα επιθετικό χαρακτήρα του Raiden με έξυπνο τρόπο, εμπνέοντας και στον παίκτη ανάλογη διάθεση. Σε αντίθεση με ό,τι είχε φανεί στο demo, dodge υπάρχει, απλά δεν είναι διαθέσιμο εξαρχής. Είναι όμως από τις πρώτες unlockable κινήσεις που μπορεί να αγοράσει ο παίκτης με το συνάλλαγμα που προκύπτει από τις επιδόσεις του στη μάχη και διαθέτει και αυτό κάποιες ιδιαιτερότητες. Συγκεκριμένα, ενεργοποιείται με τη χρήση δύο πλήκτρων, πρέπει να χρησιμοποιηθεί και αυτό πολύ κοντά χρονικά στην επερχόμενη επίθεση και το πλάγιο βήμα του Raiden συνοδεύεται από ταυτόχρονη επίθεσή του. Όσο για τις σφαίρες που κατευθύνονται προς το μέρος σας, ας είναι καλά το Ninja Run, στη διάρκεια του οποίου ο Raiden μπορεί να τρέχει προς αυτές και να τις αποκρούει με το σπαθί του. Πραγματικά, θα είναι δύσκολο να επιστρέψετε μετά στα τυπικά hack and slash, με την απλή άμυνα και τις dodge-τούμπες.
Μία ακόμη καινοτομία του Metal Gear Rising είναι η δυνατότητα παγώματος του χρόνου και εκτέλεσης κινήσεων ακριβείας με το σπαθί, με τη χρήση των αναλογικών μοχλών. Με αυτό τον τρόπο μπορούν να κοπούν συγκεκριμένα άκρα των εχθρικών cyborg, ενώ αφού προκληθεί αρκετή ζημιά σε αυτά, το κόψιμο στο υποδεικνυόμενο σημείο επιτρέπει το ξερίζωμα της μηχανικής τους σπονδυλικής στήλης και την χρήση της για αναπλήρωση της ενέργειας του Raiden. Θα ήταν πολύ εύκολο εδώ να πέσει το παιχνίδι στην παγίδα των στείρων QTE, όμως αντ’ αυτού έχουμε ένα σύστημα «κοπής» που λειτουργεί με ακρίβεια και απαιτεί ψυχραιμία για σωστή εκτέλεση, ανταμείβοντας την άμεση επίτευξη του στόχου. Οι φόβοι που είχαμε εκφράσει στο demo σχετικά με παρεμπόδιση της ροής της δράσης αποδεικνύονται ως επί τω πλείστον αβάσιμοι, αφού ο ρυθμός της μάχης στα δύσκολα επίπεδα είναι κάτι παραπάνω από φρενήρης. Έτσι, το “Zandatsu”, όπως είναι γνωστή η οικειοποίηση της ενέργειας του αντιπάλου με τον προαναφερθέντα τρόπο, συνιστά στην ουσία ένα στιγμιαίο και εντυπωσιακό διάλειμμα, που ανταμείβει οπτικά και ψυχολογικά τον παίκτη και εν τέλει βοηθά στη ροή, γιατί εξαλείφει την ανάγκη χρήσης μενού για την αναπλήρωση της ενέργειας του Raiden. Υπάρχουν και αντικείμενα που εξυπηρετούν αυτό το σκοπό, όμως καταναλώνονται αυτόματα όταν η σχετική μπάρα φτάσει στο μηδέν.
Γενικά το μενού του παιχνιδιού δεν θα χρειαστεί να το επισκεφτείτε πολλές φορές, παρά μόνο για να χρησιμοποιήσετε κάποιο δευτερεύον όπλο, όπως οι εκτοξευτές ρουκετών και οι χειροβομβίδες, που δύσκολα θα προτιμηθούν σε σχέση με τις βασικές επιθέσεις του Raiden, αλλά και για να αποκτήσετε πρόσβαση σε ένα από τα νέα όπλα που μπορείτε να οικειοποιηθείτε νικώντας τα αντίστοιχα bosses. Τα όπλα αυτά είναι εξαιρετικά υλοποιημένα, εντελώς διαφορετικά σε εμφάνιση και λειτουργία και προσθέτουν άλλη διάσταση και στρατηγική στη μάχη. Ωστόσο, η εναλλαγή τους δεν είναι εφικτή σε πραγματικό χρόνο, ενώ η χρήση τους αντιστοιχίζεται στο πλήκτρο ισχυρής επίθεσης, περιορίζοντας την γκάμα κινήσεων του Raiden. Αυτό ακούγεται -και μέχρις ενός σημείου είναι- αρνητικό, όμως εδώ, σε αντίθεση με το πρόσφατο DmC, όλοι οι εχθροί μπορούν να αντιμετωπιστούν με όλα τα όπλα κι έτσι, από τη στιγμή που γίνει η επιλογή του επιθυμητού side-weapon, δεν υπάρχει τεχνητή καθοδήγηση και περιορισμός στη μάχη, λόγω αντιστοιχιών συγκεκριμένων όπλων με συγκεκριμένους εχθρούς. Από εκεί και πέρα, οι συνδυασμοί κινήσεων λειτουργούν όπως θυμάστε από υπόλοιπα δείγματα της κατηγορίας, με τα combos να προκύπτουν από απλές αλληλουχίες ισχυρών και ασθενών επιθέσεων, καθυστερημένα πατήματα πλήκτρων, πατήματα κατευθύνσεων και πλήκτρων και πάει λέγοντας. Ο ρυθμός μάχης που προκύπτει θυμίζει λίγο το Ninja Gaiden, με την αμείλικτη συμπεριφορά των εχθρών που προσπαθούν συνεχώς να περικυκλώσουν τον Raiden και επιτίθενται συνεχώς τόσο ομαδικά όσο και αυτόνομα, όμως, λόγω των προαναφερθέντων μηχανισμών, το Rising αποκτά εντελώς ξεχωριστή ταυτότητα.
Αν και το στοιχείο της Platinum κυριαρχεί, ο παράγοντας “Metal Gear” κάνει αισθητή την παρουσία του με πολλούς τρόπους. Σε ό,τι αφορά το gameplay αυτό καθαυτό, σε κάποια σημεία του παιχνιδιού είναι εφικτή η χρήση ενός απλοϊκού και επιθετικού τύπου stealth, με τη χρήση του κλασικού χαρτοκιβωτίου ή με την προσέγγιση των εχθρών από πίσω. Σύντομα βέβαια ξεκινάει και πάλι να γίνεται χαμός, όμως οι τομείς αυτοί λειτουργούν θετικά στο ρυθμό του παιχνιδιού, παρέχοντας ποικιλία και ένα απαραίτητο διάλειμμα από τις φρενήρεις μάχες. Δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν οι συνομιλίες μέσω Codec, οι οποίες χωρίζονται στις απαραίτητες για την προώθηση του σεναρίου, που συμβαίνουν στη διάρκεια της μετάβασης του Raiden από ένα σημείο μάχης σε ένα άλλο και στις προαιρετικές, που είναι πραγματικά πολλές και υπάρχουν καθαρά για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς των Metal Gear Solid. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι στερεοτυπικοί και δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως το αντίθετο συμβαίνει με τα bosses, τα οποία είναι αρκετά αξιομνημόνευτα ώστε να είναι φανερό ότι είναι σχεδιασμένα από την Kojima Productions, ενώ και οι αναμετρήσεις μαζί τους είναι επικές και αρκετά δύσκολες. Ειδικά στην περίπτωση του τελευταίου boss, είναι πολύ πιθανή η δημιουργία τρύπας στον τοίχο απέναντί σας από εκτόξευση του χειριστηρίου, ακόμα και στο normal επίπεδο δυσκολίας.
Metal Gear -έστω και spin-off- χωρίς εκτεταμένες κινηματογραφικές σκηνές με διαλόγους φιλοσοφικού και γεωπολιτικού περιεχομένου δεν νοείται, όμως έχουν γίνει οι απαραίτητες εκπτώσεις στη διάρκεια και στο βάθος, προκειμένου να γίνει η προσαρμογή στην action hack and slash κατηγορία. Η εξέλιξη του ίδιου του σεναρίου, το οποίο τοποθετείται τέσσερα χρόνια μετά το τέλος τουMetal Gear Solid 4, δεν περιλαμβάνει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, αν και ο χαρακτήρας του Raiden αναπτύσσεται επαρκώς –για τα δεδομένα του είδους πάντα. Τα ζητήματα που θίγονται πάντως (παιδιά-στρατιώτες, οικονομική κρίση, ανάγκη τόνωσης της οικονομίας μέσω του πολέμου) είναι ως επί τω πλείστον επίκαιρα και αντιμετωπίζονται με εύστοχο και αιχμηρό τρόπο, κυρίως κατά τη διάρκεια των διαλόγων με τα bosses. Δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση βάθους που κάνει κάθε διάλογο στα Metal Gear Solid να αποτελεί αντικείμενο μελέτης, όμως η γενικότερη αίσθηση είναι ότι η Kojima Productions προσάρμοσε σωστά τον τομέα αυτό στην συγκεκριμένη κατηγορία και μόνο δύο σκηνές (λογικά εμπνευσμένες από την Platinum) ενδέχεται να εκνευρίσουν τους φανατικούς οπαδούς της σειράς -για λίγο όμως.
Αντίστοιχα, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα VR Missions, ξεχωριστές αποστολές που διενεργούνται σε εικονικό περιβάλλον και αποτελούν τον βασικό παράγοντα αύξησης της διάρκειας του παιχνιδιού, είτε ως collectibles, είτε ως time trials. Είναι επίσης ένα από τα λίγα κίνητρα για να αφήσετε για λίγο τη μάχη και να εξερευνήσετε τον περιβάλλοντα χώρο, μαζί με τα item boxes και τους κρυμμένους σε χαρτοκιβώτια εχθρούς. Όπως θα διαπιστώσετε, όταν μιλάμε για εξερεύνηση δεν εννοούμε κάτι φοβερό, αφού τα επίπεδα χαρακτηρίζονται από απλή γεωμετρία και σπάνια ξεφεύγουν από την παγίδα του τυπικού setting (υπόνομος, εγκαταλελειμμένη πόλη, στρατιωτική βάση κτλ), αν και ο μεγάλος αριθμός εντυπωσιακών set-pieces κρύβει αρκετά καλά την generic φύση των τοποθεσιών.
Η προσαρμογή στις ανάγκες της κατηγορίας έχει πραγματοποιηθεί επιτυχημένα και στον τεχνικό τομέα. Έχει τεθεί προτεραιότητα στο υψηλό frame rate, γεγονός που δίνει στη δράση μία ιδιαίτερα ομαλή ροή που ταιριάζει απόλυτα με τη φύση του παιχνιδιού, όπως και το ιαπωνικού ύφους hard rock soundtrack, ενώ τα επίπεδα λεπτομέρειας στους χαρακτήρες και στο περιβάλλον παραμένουν ικανοποιητικά, με κυριότερο συμβιβασμό την γεωμετρία των επιπέδων, όπως προαναφέρθηκε. Οι περισσότεροι χώροι όπου διεξάγονται οι μάχες είναι ευτυχώς ανοικτοί, γιατί το Rising πάσχει δυστυχώς στον τομέα της κάμερας σε κλειστούς χώρους. Αν και εν τέλει θα συνηθίσετε, δεν λείπουν τα φαινόμενα αποπροσανατολισμού της κάμερας και εχθρών που επιτίθενται εκτός οθόνης, γεγονός που ενίοτε δυσχεραίνει την σωστή εκτέλεση των parries και ζημιώνει την συνολικά εξαιρετική εικόνα του παιχνιδιού.
Όταν καταφέρετε να προσπεράσετε το αναθεματισμένο τελευταίο boss, η αναμέτρηση με το οποίο διέρχεται πολλά στάδια και είναι επική, θα διαπιστώσετε ότι έχετε τερματίσει το παιχνίδι σε περίπου 5-6 ώρες στο normal επίπεδο δυσκολίας. Πέρα από το ότι πρόκειται για καθαρό χρόνο gameplay, χωρίς cutscenes και θανάτους, η διάρκεια του παιχνιδιού, αν και θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, προσεγγίζει τις 9 περίπου ώρες στο hard mode και γενικά κινείται κοντά στον μέσο όρο της κατηγορίας. Σε κάθε περίπτωση, τα skills και upgrades που έχετε μαζέψει μεταφέρονται στο επόμενο playthrough και η φύση του συστήματος μάχης είναι τέτοια που πραγματικά η μία φορά δεν είναι αρκετή, αφού, πέρα από τον παράγοντα της διασκέδασης, πάντα θα μαθαίνετε κάτι καινούριο.
Εν τέλει, ο καρπός της συνεργασίας δύο εκ των καλύτερων Ιαπώνων developers καταφέρνει να αναδυθεί σχεδόν αλώβητος από τη δύσκολη περίοδο ανάπτυξής του, χαρίζοντας μάλιστα στην πορεία και μερικές ενδιαφέρουσες καινοτομίες στην κατηγορία του. Για ένα παιχνίδι που έχει προκαλέσει τόσες συζητήσεις πριν την κυκλοφορία του για χίλιους-δυο λόγους, τα πράγματα είναι τελικά πολύ απλά: αν σας αρέσουν τα action hack and slash games δε νοείται να προσπεράσετε τοMetal Gear Rising: Revengeance.
Πηγή
Πρωταγωνιστής και playable χαρακτήρας είναι ο Raiden, όπως τον είχαμε γνωρίσει στα cutscenes του Metal Gear Solid 4, δηλαδή ως πανίσχυρο cyborg ninja που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του. Χρησιμοποιώντας ένα ειδικό ενεργειακό σπαθί που είναι σε θέση να αραιώνει την μοριακή δομή της εκάστοτε επιφάνειας με την οποία έρχεται σε επαφή, σε συνδυασμό με ταχύτητα, ευκινησία και αντανακλαστικά ασύλληπτα υψηλού επιπέδου, ο Raiden αντιμετωπίζει τον μεγάλο αριθμό επίσηςcyborg εχθρών που βρίσκει στο δρόμο του με πραγματικά εντυπωσιακό τρόπο, δικαιολογώντας το προσωνύμιο της «αστραπής» που του έχει δοθεί. Το πιο σημαντικό είναι ότι η αίσθηση αυτή του εντυπωσιασμού είναι εφικτή μέσω του gameplay και δεν χρειάζεται τις κινηματογραφικές σκηνές για να αναδειχθεί. Το παιχνίδι ακολουθεί σε γενικές γραμμές την λογική των ιαπωνικών hack and slashτίτλων, χρησιμοποιώντας συνδυασμούς κινήσεων που προκύπτουν από διαδοχικά πατήματα της ασθενούς και της ισχυρής επίθεσης, όμως προσεγγίζει διαφορετικά από τα συνηθισμένα τον τομέα της άμυνας. Η απόκρουση των επιθέσεων είναι εφικτή μέσω του Parry, δηλαδή του ταυτόχρονου πατήματος του αναλογικού μοχλού προς την κατεύθυνση του εχθρού και ενός πλήκτρου, ακριβώς τη στιγμή που ο Raiden δέχεται επίθεση. Αν το πλήκτρο πατηθεί λίγο πριν την επίθεση, ο Raiden εκτελεί ένα απλό block, που εξουδετερώνει απλώς την επίθεση. Αν το πάτημα επιτευχθεί ακριβώς στο σωστό frame window της επίθεσης (το οποίο φυσικά μειώνεται όσο αυξάνεται η δυσκολία), έχουμε ένα πραγματικό Parry, που όχι μόνο εξουδετερώνει την επίθεση, αλλά ακινητοποιεί τον εχθρό και επιτρέπει στον Raiden να αντεπιτεθεί άμεσα.
Πρόκειται για ένα σύστημα που λειτουργεί και για τον αρχάριο παίκτη, αλλά και για τον προχωρημένο, ανταμείβοντας τον καθένα όσο πρέπει, ανάλογα με το βαθμό επιτυχίας της εκτέλεσης. Πάνω από όλα, η προσέγγιση αυτή αναδεικνύει τον αχαλιναγώγητα επιθετικό χαρακτήρα του Raiden με έξυπνο τρόπο, εμπνέοντας και στον παίκτη ανάλογη διάθεση. Σε αντίθεση με ό,τι είχε φανεί στο demo, dodge υπάρχει, απλά δεν είναι διαθέσιμο εξαρχής. Είναι όμως από τις πρώτες unlockable κινήσεις που μπορεί να αγοράσει ο παίκτης με το συνάλλαγμα που προκύπτει από τις επιδόσεις του στη μάχη και διαθέτει και αυτό κάποιες ιδιαιτερότητες. Συγκεκριμένα, ενεργοποιείται με τη χρήση δύο πλήκτρων, πρέπει να χρησιμοποιηθεί και αυτό πολύ κοντά χρονικά στην επερχόμενη επίθεση και το πλάγιο βήμα του Raiden συνοδεύεται από ταυτόχρονη επίθεσή του. Όσο για τις σφαίρες που κατευθύνονται προς το μέρος σας, ας είναι καλά το Ninja Run, στη διάρκεια του οποίου ο Raiden μπορεί να τρέχει προς αυτές και να τις αποκρούει με το σπαθί του. Πραγματικά, θα είναι δύσκολο να επιστρέψετε μετά στα τυπικά hack and slash, με την απλή άμυνα και τις dodge-τούμπες.
Μία ακόμη καινοτομία του Metal Gear Rising είναι η δυνατότητα παγώματος του χρόνου και εκτέλεσης κινήσεων ακριβείας με το σπαθί, με τη χρήση των αναλογικών μοχλών. Με αυτό τον τρόπο μπορούν να κοπούν συγκεκριμένα άκρα των εχθρικών cyborg, ενώ αφού προκληθεί αρκετή ζημιά σε αυτά, το κόψιμο στο υποδεικνυόμενο σημείο επιτρέπει το ξερίζωμα της μηχανικής τους σπονδυλικής στήλης και την χρήση της για αναπλήρωση της ενέργειας του Raiden. Θα ήταν πολύ εύκολο εδώ να πέσει το παιχνίδι στην παγίδα των στείρων QTE, όμως αντ’ αυτού έχουμε ένα σύστημα «κοπής» που λειτουργεί με ακρίβεια και απαιτεί ψυχραιμία για σωστή εκτέλεση, ανταμείβοντας την άμεση επίτευξη του στόχου. Οι φόβοι που είχαμε εκφράσει στο demo σχετικά με παρεμπόδιση της ροής της δράσης αποδεικνύονται ως επί τω πλείστον αβάσιμοι, αφού ο ρυθμός της μάχης στα δύσκολα επίπεδα είναι κάτι παραπάνω από φρενήρης. Έτσι, το “Zandatsu”, όπως είναι γνωστή η οικειοποίηση της ενέργειας του αντιπάλου με τον προαναφερθέντα τρόπο, συνιστά στην ουσία ένα στιγμιαίο και εντυπωσιακό διάλειμμα, που ανταμείβει οπτικά και ψυχολογικά τον παίκτη και εν τέλει βοηθά στη ροή, γιατί εξαλείφει την ανάγκη χρήσης μενού για την αναπλήρωση της ενέργειας του Raiden. Υπάρχουν και αντικείμενα που εξυπηρετούν αυτό το σκοπό, όμως καταναλώνονται αυτόματα όταν η σχετική μπάρα φτάσει στο μηδέν.
Γενικά το μενού του παιχνιδιού δεν θα χρειαστεί να το επισκεφτείτε πολλές φορές, παρά μόνο για να χρησιμοποιήσετε κάποιο δευτερεύον όπλο, όπως οι εκτοξευτές ρουκετών και οι χειροβομβίδες, που δύσκολα θα προτιμηθούν σε σχέση με τις βασικές επιθέσεις του Raiden, αλλά και για να αποκτήσετε πρόσβαση σε ένα από τα νέα όπλα που μπορείτε να οικειοποιηθείτε νικώντας τα αντίστοιχα bosses. Τα όπλα αυτά είναι εξαιρετικά υλοποιημένα, εντελώς διαφορετικά σε εμφάνιση και λειτουργία και προσθέτουν άλλη διάσταση και στρατηγική στη μάχη. Ωστόσο, η εναλλαγή τους δεν είναι εφικτή σε πραγματικό χρόνο, ενώ η χρήση τους αντιστοιχίζεται στο πλήκτρο ισχυρής επίθεσης, περιορίζοντας την γκάμα κινήσεων του Raiden. Αυτό ακούγεται -και μέχρις ενός σημείου είναι- αρνητικό, όμως εδώ, σε αντίθεση με το πρόσφατο DmC, όλοι οι εχθροί μπορούν να αντιμετωπιστούν με όλα τα όπλα κι έτσι, από τη στιγμή που γίνει η επιλογή του επιθυμητού side-weapon, δεν υπάρχει τεχνητή καθοδήγηση και περιορισμός στη μάχη, λόγω αντιστοιχιών συγκεκριμένων όπλων με συγκεκριμένους εχθρούς. Από εκεί και πέρα, οι συνδυασμοί κινήσεων λειτουργούν όπως θυμάστε από υπόλοιπα δείγματα της κατηγορίας, με τα combos να προκύπτουν από απλές αλληλουχίες ισχυρών και ασθενών επιθέσεων, καθυστερημένα πατήματα πλήκτρων, πατήματα κατευθύνσεων και πλήκτρων και πάει λέγοντας. Ο ρυθμός μάχης που προκύπτει θυμίζει λίγο το Ninja Gaiden, με την αμείλικτη συμπεριφορά των εχθρών που προσπαθούν συνεχώς να περικυκλώσουν τον Raiden και επιτίθενται συνεχώς τόσο ομαδικά όσο και αυτόνομα, όμως, λόγω των προαναφερθέντων μηχανισμών, το Rising αποκτά εντελώς ξεχωριστή ταυτότητα.
Αν και το στοιχείο της Platinum κυριαρχεί, ο παράγοντας “Metal Gear” κάνει αισθητή την παρουσία του με πολλούς τρόπους. Σε ό,τι αφορά το gameplay αυτό καθαυτό, σε κάποια σημεία του παιχνιδιού είναι εφικτή η χρήση ενός απλοϊκού και επιθετικού τύπου stealth, με τη χρήση του κλασικού χαρτοκιβωτίου ή με την προσέγγιση των εχθρών από πίσω. Σύντομα βέβαια ξεκινάει και πάλι να γίνεται χαμός, όμως οι τομείς αυτοί λειτουργούν θετικά στο ρυθμό του παιχνιδιού, παρέχοντας ποικιλία και ένα απαραίτητο διάλειμμα από τις φρενήρεις μάχες. Δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν οι συνομιλίες μέσω Codec, οι οποίες χωρίζονται στις απαραίτητες για την προώθηση του σεναρίου, που συμβαίνουν στη διάρκεια της μετάβασης του Raiden από ένα σημείο μάχης σε ένα άλλο και στις προαιρετικές, που είναι πραγματικά πολλές και υπάρχουν καθαρά για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς των Metal Gear Solid. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι στερεοτυπικοί και δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως το αντίθετο συμβαίνει με τα bosses, τα οποία είναι αρκετά αξιομνημόνευτα ώστε να είναι φανερό ότι είναι σχεδιασμένα από την Kojima Productions, ενώ και οι αναμετρήσεις μαζί τους είναι επικές και αρκετά δύσκολες. Ειδικά στην περίπτωση του τελευταίου boss, είναι πολύ πιθανή η δημιουργία τρύπας στον τοίχο απέναντί σας από εκτόξευση του χειριστηρίου, ακόμα και στο normal επίπεδο δυσκολίας.
Metal Gear -έστω και spin-off- χωρίς εκτεταμένες κινηματογραφικές σκηνές με διαλόγους φιλοσοφικού και γεωπολιτικού περιεχομένου δεν νοείται, όμως έχουν γίνει οι απαραίτητες εκπτώσεις στη διάρκεια και στο βάθος, προκειμένου να γίνει η προσαρμογή στην action hack and slash κατηγορία. Η εξέλιξη του ίδιου του σεναρίου, το οποίο τοποθετείται τέσσερα χρόνια μετά το τέλος τουMetal Gear Solid 4, δεν περιλαμβάνει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, αν και ο χαρακτήρας του Raiden αναπτύσσεται επαρκώς –για τα δεδομένα του είδους πάντα. Τα ζητήματα που θίγονται πάντως (παιδιά-στρατιώτες, οικονομική κρίση, ανάγκη τόνωσης της οικονομίας μέσω του πολέμου) είναι ως επί τω πλείστον επίκαιρα και αντιμετωπίζονται με εύστοχο και αιχμηρό τρόπο, κυρίως κατά τη διάρκεια των διαλόγων με τα bosses. Δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση βάθους που κάνει κάθε διάλογο στα Metal Gear Solid να αποτελεί αντικείμενο μελέτης, όμως η γενικότερη αίσθηση είναι ότι η Kojima Productions προσάρμοσε σωστά τον τομέα αυτό στην συγκεκριμένη κατηγορία και μόνο δύο σκηνές (λογικά εμπνευσμένες από την Platinum) ενδέχεται να εκνευρίσουν τους φανατικούς οπαδούς της σειράς -για λίγο όμως.
Αντίστοιχα, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα VR Missions, ξεχωριστές αποστολές που διενεργούνται σε εικονικό περιβάλλον και αποτελούν τον βασικό παράγοντα αύξησης της διάρκειας του παιχνιδιού, είτε ως collectibles, είτε ως time trials. Είναι επίσης ένα από τα λίγα κίνητρα για να αφήσετε για λίγο τη μάχη και να εξερευνήσετε τον περιβάλλοντα χώρο, μαζί με τα item boxes και τους κρυμμένους σε χαρτοκιβώτια εχθρούς. Όπως θα διαπιστώσετε, όταν μιλάμε για εξερεύνηση δεν εννοούμε κάτι φοβερό, αφού τα επίπεδα χαρακτηρίζονται από απλή γεωμετρία και σπάνια ξεφεύγουν από την παγίδα του τυπικού setting (υπόνομος, εγκαταλελειμμένη πόλη, στρατιωτική βάση κτλ), αν και ο μεγάλος αριθμός εντυπωσιακών set-pieces κρύβει αρκετά καλά την generic φύση των τοποθεσιών.
Η προσαρμογή στις ανάγκες της κατηγορίας έχει πραγματοποιηθεί επιτυχημένα και στον τεχνικό τομέα. Έχει τεθεί προτεραιότητα στο υψηλό frame rate, γεγονός που δίνει στη δράση μία ιδιαίτερα ομαλή ροή που ταιριάζει απόλυτα με τη φύση του παιχνιδιού, όπως και το ιαπωνικού ύφους hard rock soundtrack, ενώ τα επίπεδα λεπτομέρειας στους χαρακτήρες και στο περιβάλλον παραμένουν ικανοποιητικά, με κυριότερο συμβιβασμό την γεωμετρία των επιπέδων, όπως προαναφέρθηκε. Οι περισσότεροι χώροι όπου διεξάγονται οι μάχες είναι ευτυχώς ανοικτοί, γιατί το Rising πάσχει δυστυχώς στον τομέα της κάμερας σε κλειστούς χώρους. Αν και εν τέλει θα συνηθίσετε, δεν λείπουν τα φαινόμενα αποπροσανατολισμού της κάμερας και εχθρών που επιτίθενται εκτός οθόνης, γεγονός που ενίοτε δυσχεραίνει την σωστή εκτέλεση των parries και ζημιώνει την συνολικά εξαιρετική εικόνα του παιχνιδιού.
Όταν καταφέρετε να προσπεράσετε το αναθεματισμένο τελευταίο boss, η αναμέτρηση με το οποίο διέρχεται πολλά στάδια και είναι επική, θα διαπιστώσετε ότι έχετε τερματίσει το παιχνίδι σε περίπου 5-6 ώρες στο normal επίπεδο δυσκολίας. Πέρα από το ότι πρόκειται για καθαρό χρόνο gameplay, χωρίς cutscenes και θανάτους, η διάρκεια του παιχνιδιού, αν και θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, προσεγγίζει τις 9 περίπου ώρες στο hard mode και γενικά κινείται κοντά στον μέσο όρο της κατηγορίας. Σε κάθε περίπτωση, τα skills και upgrades που έχετε μαζέψει μεταφέρονται στο επόμενο playthrough και η φύση του συστήματος μάχης είναι τέτοια που πραγματικά η μία φορά δεν είναι αρκετή, αφού, πέρα από τον παράγοντα της διασκέδασης, πάντα θα μαθαίνετε κάτι καινούριο.
Εν τέλει, ο καρπός της συνεργασίας δύο εκ των καλύτερων Ιαπώνων developers καταφέρνει να αναδυθεί σχεδόν αλώβητος από τη δύσκολη περίοδο ανάπτυξής του, χαρίζοντας μάλιστα στην πορεία και μερικές ενδιαφέρουσες καινοτομίες στην κατηγορία του. Για ένα παιχνίδι που έχει προκαλέσει τόσες συζητήσεις πριν την κυκλοφορία του για χίλιους-δυο λόγους, τα πράγματα είναι τελικά πολύ απλά: αν σας αρέσουν τα action hack and slash games δε νοείται να προσπεράσετε τοMetal Gear Rising: Revengeance.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου