Όταν η Konami αποφάσισε να εναποθέσει τις τύχες της σειράς Castlevania στην ισπανικήMercurySteam, οι αμφιβολίες για την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος χτύπησαν κόκκινο. Τελικά, το Lords of Shadow ήταν όχι απλά το πρώτο πραγματικά αξιόλογο τρισδιάστατο Castlevania στην ιστορία, αλλά ένα συνολικά εξαιρετικό action/adventure, το sequel του οποίου αναμένεται όσο λίγα παιχνίδια φέτος. Το Mirror of Fate του 3DS καλείται να καλύψει το σεναριακό και χρονικό κενό ανάμεσα στα δύο «μεγάλα» Lords of Shadow, προσαρμόζοντας το σύστημα μάχης του πρωτότυπου στις δύο διαστάσεις. Το πρόβλημα που προκύπτει εξ ορισμού είναι ότι το πρώτο Lords of Shadow αναδείχθηκε τόσο πολύ επειδή είχε να αντιμετωπίσει τα μετριότατα τρισδιάστατα Castlevania. Αντιθέτως, το Mirror of Fate τίθεται νοητά αντιμέτωπο με τους άξιους συνεχιστές της παράδοσης του ανυπέρβλητου Symphony of the Night, οπότε τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα.
Για να προσπεράσει αυτές τις συγκρίσεις, η MercurySteam βασίστηκε κυρίως στο Castlevania 3: Dracula’s Curse, που κυκλοφόρησε το 1989 στην Ιαπωνία για το NES και σε μικρότερο βαθμό σε κάποιο από τα πολυαγαπημένα “Metroidvania” του Koji Igarashi. Το Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate τοποθετείται χρονικά μετά το τέλος του Lords of Shadow και χωρικά στο Κάστρο του Δράκουλα. Ο μη γραμμικός τρόπος αφήγησης του σεναρίου δίνει άλλη διάσταση στην κατά τα άλλα προβλέψιμη αλληλουχία γεγονότων και μπορεί άνετα να αποτελέσει αφορμή για δεύτεροplaythrough, προκειμένου να εκτιμηθούν λεπτομέρειες που προσπεράστηκαν στην αρχή. Αν μάλιστα το Mirror of Fate κυκλοφορούσε την περίοδο που δεν ξέραμε τα πάντα για ένα παιχνίδι μέσω των trailers της ίδιας της ομάδας ανάπτυξής του, η τεχνοτροπία αυτή αφήγησης και οι βετεράνοι Castlevania χαρακτήρες που εμφανίζονται θα προκαλούσαν αίσθηση. Για την εξιστόρηση των τεκταινομένων γίνεται χρήση καλοφτιαγμένων στερεοσκοπικών cel-shaded κινηματογραφικών σκηνών με αφαιρετική τεχνοτροπία κίνησης και Σκωτσέζους voice-actors, που διεκπεραιώνουν τους ρόλους τους με επαγγελματισμό και εκφραστικότητα.
Η μη συμβατική δομή του σεναρίου επεκτείνεται και στο gameplay. Υπάρχουν τρεις playableχαρακτήρες (συν ένας που εμφανίζεται για λίγο στην αρχή), οι οποίοι διατίθενται διαδοχικά και ο καθένας διατηρεί την πρόοδο του προηγούμενου στους τομείς της εμπειρίας και των skills, αλλά χάνει τα δευτερεύοντα abilities, τα οποία αλλάζουν για τον επόμενο. Πρόκειται για μία ιδιόμορφη δομή που διατηρεί το gameplay φρέσκο, όμως η περίπου 9ωρη διάρκεια του παιχνιδιού σημαίνει ότι δεν προλαβαίνετε να «ευχαριστηθείτε» κανέναν από τους χαρακτήρες: μόλις αποκτάτε όλες τις ικανότητες ενός, είναι ώρα για τον επόμενο. Αυτό που θα ευχαριστηθείτε όμως είναι η ασύγχρονη αλληλεπίδραση μεταξύ τους, η οποία εκπορεύεται από την μη γραμμική αφήγηση και ενίοτε προσφέρει σκηνικά που θυμίζουν την τριλογία Back to the Future. Για παράδειγμα, ο πρώτος διαθέσιμος χαρακτήρας, ο Simon Belmont, σώζεται ως εκ θαύματος σε κάποια σημεία όπου λειτουργούν πολύπλοκες και θανάσιμες παγίδες. Αργότερα, παίζοντας ως… ξέρετε ποιος, θα πρέπει να αναλάβετε ενεργά το ρόλο του «από μηχανής θεού» και να λύσετε τους γρίφους που οδηγούν στην εξουδετέρωση των μηχανισμών και τη συνακόλουθη διάσωση του Simon.
Οι δύο κεντρικοί πυλώνες του gameplay, πέρα από τα τρικ της αφήγησης, είναι η μάχη και τοplatforming. Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι εντελώς υποανάπτυκτα στην αρχή, προκαλώντας παραπλανητικά άσχημη πρώτη εντύπωση. Το μαστίγιο του Simon εκτελεί μόνο τις βασικές επιθέσεις και το platforming εξαντλείται σε απλά άλματα και μεταβάσεις από τη μία προεξοχή στην άλλη. Όσο όμως ανεβαίνετε level προστίθενται νέες επιθέσεις και τρόποι προσπέλασης του περιβάλλοντος (για παράδειγμα: πέρασμα κενών με χρήση του μαστιγίου), ενώ οι περιοχές του κάστρου γίνονται όλο και πιο απαιτητικές από άποψης platforming, με αποκορύφωμα, ως συνήθως, το αναθεματισμένο Clock Tower.
Πιο συγκεκριμένα, το σύστημα μάχης βασίζεται και πάλι στη χρήση του μαστιγίου/Combat Crossκαι αποτελεί απλοποιημένη και προσαρμοσμένη στις δύο διαστάσεις μορφή του αντίστοιχου του Lords of Shadow: ένα πλήκτρο ελέγχει τις ευθείες επιθέσεις προς τα μπρος, ένα άλλο τις επιθέσεις ακτίνας 90 μοιρών που μπορούν να πλήξουν και εχθρούς που βρίσκονται στον αέρα και από εκεί και πέρα υπάρχει το κλασικό τρίπτυχο dodge/block/parry. Ως συνήθως, ένα block την στιγμή ακριβώς της επίθεσης του εχθρού συνεπάγεται ένα parry, που επιτρέπει μια πιο αποτελεσματική αντεπίθεση, εκτός κι αν πρόκειται για unblockable κίνηση, που υποδεικνύεται με μία στιγμιαία άσπρη λάμψη. Η ροή της μάχης ορίζεται από συνδυασμούς κινήσεων εκ μέρους του παίκτη, που βασίζονται κυρίως στην αλληλουχία πατήματος και κρατήματος των δύο βασικών πλήκτρων επίθεσης και διακόπτονται είτε με απόπειρες για parry, που στην χειρότερη καταλήγουν σε απλό block, είτε από dodges και άλματα αποφυγής, όταν η επικείμενη επίθεση είναι unblockable.
Το όλο σύστημα θυμίζει όντως το αντίστοιχο του μεγάλου αδελφού του Mirror of Fate και εκεί έγκειται τόσο η επιτυχία του, όσο και οι αστοχίες του. Πράγματι, έχει μεταφερθεί σε μεγάλο βαθμό η αίσθηση βάρους των χτυπημάτων, ενώ η όλη δομή του συστήματος μάχης το καθιστά περισσότερο skill-based σε σχέση με οποιοδήποτε δισδιάστατο Castlevania του παρελθόντος, αν εξαιρέσουμε τους παλαιούς εκπροσώπους της σειράς, όπου η δυσκολία προερχόταν κυρίως από τον άκαμπτο χειρισμό. Στην περίπτωση του Mirror of Fate οι χαρακτήρες έχουν πιο βαριά και -πριν την απόκτηση των σχετικών ικανοτήτων- πιο άκαμπτη αίσθηση σε σχέση με τους συναδέλφους τους σταMetroidvania, αλλά ο χειρισμός παραμένει στιβαρός και λειτουργικός και το animation αρκετά ομαλό. Παρά το συνολικά ικανοποιητικό αποτέλεσμα πάντως, είναι εύκολο να δει κανείς ότι πρόκειται για ένα σύστημα που ταιριάζει περισσότερο στις τρεις διαστάσεις, κάτι που φαίνεται πιο έντονα στην περίπτωση του dodge, όταν βρίσκεται ένας εχθρός δεξιά από τον χαρακτήρα κι ένας αριστερά του.
Η προσέγγιση που έχει γίνει στον τομέα της δυσκολίας ακολουθεί επίσης την λογική του Lords of Shadow, με σχετικά δύσκολες μάχες, ακόμη και με απλούς εχθρούς, αλλά γενναιόδωρο checkpointing, που κάνει δυστυχώς την εμφάνισή του ακόμη και ανάμεσα στα διαφορετικά στάδια των κατά τα άλλα εξαιρετικών και ευρηματικών boss fights. Το αν είναι αρεστό ή όχι σε κάποιον το αποτέλεσμα είναι θέμα προσωπικού γούστου, όμως το σίγουρο είναι ότι στο Mirror of Fate θα σέβεστε κάθε εχθρό, αφού η απρόσεκτη προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει σε ήττα ακόμη και από απλά ζόμπι, λόγω του μεγάλου αριθμού hit points των εχθρών, της υψηλής ζημιάς που προκαλούν τα χτυπήματά τους και της κινητικότητάς τους. Δύσκολα θα κολλήσετε κάπου, αλλά κάθε μάχη θέλει προσοχή. Αυτό που θα ενοχλήσει λίγο είναι η χρήση των QTE στις τελικές φάσεις των boss fights και στα ανοίγματα σεντουκιών/πορτών, επίσης δάνειο από το πρωτότυπο. Πέρα από την εκ φύσεως απεχθή φύση τους, τα button prompts του Mirror Fate μερικές φορές μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτα, αφού εμφανίζονται σκούρα πλήκτρα σε σκούρο background, χωρίς το πλεονέκτημα της υψηλής ανάλυσης του LoS. Από την άλλη, η χρήση τους σε κάποιες περιπτώσεις είναι αρκετά ταιριαστή, κυρίως όταν η τελική φάση ενός boss αποδίδεται με κινηματογραφικό τρόπο που αναδεικνύει το 3D εφέ.
Πράγματι, το Mirror of Fate αποτελεί αυτή την στιγμή έναν από τους πιο ταιριαστούς τίτλους για να επιδείξουν τις δυνατότητες του 3DS στον τομέα της 3D απεικόνισης. Μπορεί το gameplay να είναι δισδιάστατο από κάθε άποψη, όμως η κάμερα κινείται συνεχώς γύρω από τον εκάστοτε Belmont με σκοπό να προσδώσει κινηματογραφική υφή, ενώ η απόδοση του βάθους στο χώρο είναι εκπληκτική και δίνει στο κάστρο ζωή με τρόπο που κανένα screenshot δε θα μπορέσει ποτέ να αποδώσει. Κάποια από τα boss fights, όπως προαναφέρθηκε, χρησιμοποιούν εκτεταμένα το 3D εφέ στις τελικές τους φάσεις, με τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει στο Mirror of Fate έναν αέρα blockbuster που δεν είναι συνηθισμένος σε τίτλους του 3DS.
Πρόκειται εν ολίγοις για εφέ διακοσμητικής φύσης μεν, το οποίο όμως συμβάλλει στο μέγιστο δυνατό βαθμό στη δημιουργία καλαισθησίας και ατμόσφαιρας. Σε αυτό συντελεί και ο σχεδιασμός του κάστρου αυτός καθαυτός, ο οποίος, ενώ στην αρχή μοιάζει μουντός και επαναλαμβανόμενος, σύντομα διευρύνεται θεματικά και εικαστικά. Επιπλέον, αρχιτεκτονικά, έχουμε πλέον πραγματικήγοτθική αρχιτεκτονική και ατμόσφαιρα και όχι την generic anime αισθητική που επικράτησε από το Aria of Sorrow και έπειτα, γεγονός που προσδίδει αυθεντικότητα στο οπτικό αποτέλεσμα, ενώ ο συνδυασμός των παραπάνω με τις επιβλητικά μελαγχολικές ορχηστρικές συνθέσεις του Oscar Araujo προσδίδει στην ατμόσφαιρα μια πνιγηρά μουντή υφή, που ταιριάζει απόλυτα με το όλο σκηνικό.
Σε ό,τι αφορά την καθαρά χωρική υπόσταση του κάστρου, αυτή βασίζεται στη λογική των κάστρων των Metroidvania, αλλά σε πιο περιορισμένο βαθμό. Πιο συγκεκριμένα, αν και υπάρχει ο γνωστός γαλάζιος χάρτης που εμφανίζεται σταδιακά όσο εξερευνά ο παίκτης, αυτός απεικονίζει μόνο το τμήμα του κάστρου στο οποίο βρίσκεστε εκείνη τη στιγμή (πχ. βιβλιοθήκη), ενώ στην πάνω οθόνη φαίνεται το περίγραμμα όλου του κάστρου, με τις ξεχωριστές περιοχές να απεικονίζονται σημειακά. Κάθε ανεξάρτητη περιοχή είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με τις αντίστοιχες των Metroidvania και η μετάβαση από τη μία στην άλλη χαρακτηρίζεται από σύντομο loading, ενώ η ανάγκη για επιστροφή σε συγκεκριμένα σημεία μετά από οικειοποίηση νέων δυνατοτήτων περιορίζεται στην αναζήτηση των τριών «μυστικών» αντικειμένων του παιχνιδιού: των καρτών με πληροφορίες για τα τέρατα, των -τύπου God of War- σεντουκιών αναβάθμισης της ενέργειας και του mana και των πάπυρων που κείτονται δίπλα από τους σκελετούς άτυχων εξερευνητών και εξιστορούν τις τελευταίες στιγμές τους, συνεισφέροντας στο υπόβαθρο υποβόσκουσας απελπισίας που κυριαρχεί στην στοιχειωμένη αυτή γωνιά της Τρανσυλβανίας. Επιπλέον, σε κάθε χαρακτήρα αντιστοιχούν ξεχωριστές περιοχές του κάστρου, αν και εννοείται ότι υπάρχουν κοινές τοποθεσίες για όλους.
Το αποτέλεσμα αποτελεί εξέλιξη του απολύτως γραμμικού template του Lords of Shadow, αλλά πισωγύρισμα σε σχέση με τα Metroidvania. Ο παράγοντας της εξερεύνησης υπάρχει και μάλιστα σε ικανοποιητικό βαθμό, ενώ δε λείπουν και κάποια branching μονοπάτια, όμως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τα άρτια κατασκευασμένα ανοιχτού τύπου κάστρα των τίτλων του Igarashi. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν συνδυασμό της δομής του Dracula’s Curse και των Metroidvania, που λειτουργεί μια χαρά, όμως αφήνει μια αναπόφευκτη αίσθηση περιορισμού, που εντείνεται από το μικρό μέγεθος των ανεξάρτητων περιοχών. Όπως προαναφέρθηκε, ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο, κυρίως σε ό,τι αφορά την χρήση του 3D εφέ, του animation και της ηχητικής επένδυσης σε όλες τις εκφάνσεις της. Το art direction, αν και δεν χαρακτηρίζεται από την μοναδικότητα του Symphony of the Night, είναι ταιριαστά σκοτεινό και γοτθικό, προσδίδοντας στην όλη ατμόσφαιρα μια αίσθηση απειλής που δεν συναντούσαμε στα τελευταία Metroidvania.
Η λεπτομέρεια των τοποθεσιών και των χαρακτήρων, από την άλλη, είναι ικανοποιητική, όμως, τουλάχιστον στην μεγάλη οθόνη του 3DS XL, το φαινόμενο του pixelation είναι έντονο και σε συνδυασμό με το σχετικά χαμηλό frame rate δεν επιτρέπει στο συνολικό οπτικό αποτέλεσμα να αναδειχθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Φυσικά, οι αναφορές σε προηγούμενα μέλη της σειράς είναι πανταχού παρούσες και σε συνδυασμό με την παρέλαση από Belmonts και το setting του κάστρου δεν αφήνουν αμφιβολίες για το αν το παιχνίδι μένει πιστό στην παράδοση. Πρόκειται για μία πολύ καλή ισορροπία παλαιών, εξελιγμένων και νέων στοιχείων, που θα ικανοποιήσει τους νοσταλγούς της προ-Symphony εποχής και τους οπαδούς των Metroidvania, αν και σε μικρότερο βαθμό.
Η αδύναμη αρχή είναι εύκολο να παραπλανήσει τον παίκτη και να τον κάνει να πιστέψει ότι η MercurySteam απέτυχε στην προσαρμογή του gameplay του Lords of Shadow στις 2,5 διαστάσεις. Μπορεί να μην πρόκειται για το ασύλληπτο αριστούργημα που θα μας κάνει να ξεχάσουμε τα προηγούμενα Metroidvania, όμως το Mirror of Fate στέκεται αξιοπρεπέστατα ως σύγχρονο Castlevania, αναδεικνύει το 3DS όσο λίγοι τίτλοι του ως τώρα και αποτελεί το ιδανικό ορεκτικό για το πολυαναμενόμενο Lords of Shadow 2.
Για να προσπεράσει αυτές τις συγκρίσεις, η MercurySteam βασίστηκε κυρίως στο Castlevania 3: Dracula’s Curse, που κυκλοφόρησε το 1989 στην Ιαπωνία για το NES και σε μικρότερο βαθμό σε κάποιο από τα πολυαγαπημένα “Metroidvania” του Koji Igarashi. Το Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate τοποθετείται χρονικά μετά το τέλος του Lords of Shadow και χωρικά στο Κάστρο του Δράκουλα. Ο μη γραμμικός τρόπος αφήγησης του σεναρίου δίνει άλλη διάσταση στην κατά τα άλλα προβλέψιμη αλληλουχία γεγονότων και μπορεί άνετα να αποτελέσει αφορμή για δεύτεροplaythrough, προκειμένου να εκτιμηθούν λεπτομέρειες που προσπεράστηκαν στην αρχή. Αν μάλιστα το Mirror of Fate κυκλοφορούσε την περίοδο που δεν ξέραμε τα πάντα για ένα παιχνίδι μέσω των trailers της ίδιας της ομάδας ανάπτυξής του, η τεχνοτροπία αυτή αφήγησης και οι βετεράνοι Castlevania χαρακτήρες που εμφανίζονται θα προκαλούσαν αίσθηση. Για την εξιστόρηση των τεκταινομένων γίνεται χρήση καλοφτιαγμένων στερεοσκοπικών cel-shaded κινηματογραφικών σκηνών με αφαιρετική τεχνοτροπία κίνησης και Σκωτσέζους voice-actors, που διεκπεραιώνουν τους ρόλους τους με επαγγελματισμό και εκφραστικότητα.
Η μη συμβατική δομή του σεναρίου επεκτείνεται και στο gameplay. Υπάρχουν τρεις playableχαρακτήρες (συν ένας που εμφανίζεται για λίγο στην αρχή), οι οποίοι διατίθενται διαδοχικά και ο καθένας διατηρεί την πρόοδο του προηγούμενου στους τομείς της εμπειρίας και των skills, αλλά χάνει τα δευτερεύοντα abilities, τα οποία αλλάζουν για τον επόμενο. Πρόκειται για μία ιδιόμορφη δομή που διατηρεί το gameplay φρέσκο, όμως η περίπου 9ωρη διάρκεια του παιχνιδιού σημαίνει ότι δεν προλαβαίνετε να «ευχαριστηθείτε» κανέναν από τους χαρακτήρες: μόλις αποκτάτε όλες τις ικανότητες ενός, είναι ώρα για τον επόμενο. Αυτό που θα ευχαριστηθείτε όμως είναι η ασύγχρονη αλληλεπίδραση μεταξύ τους, η οποία εκπορεύεται από την μη γραμμική αφήγηση και ενίοτε προσφέρει σκηνικά που θυμίζουν την τριλογία Back to the Future. Για παράδειγμα, ο πρώτος διαθέσιμος χαρακτήρας, ο Simon Belmont, σώζεται ως εκ θαύματος σε κάποια σημεία όπου λειτουργούν πολύπλοκες και θανάσιμες παγίδες. Αργότερα, παίζοντας ως… ξέρετε ποιος, θα πρέπει να αναλάβετε ενεργά το ρόλο του «από μηχανής θεού» και να λύσετε τους γρίφους που οδηγούν στην εξουδετέρωση των μηχανισμών και τη συνακόλουθη διάσωση του Simon.
Οι δύο κεντρικοί πυλώνες του gameplay, πέρα από τα τρικ της αφήγησης, είναι η μάχη και τοplatforming. Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι εντελώς υποανάπτυκτα στην αρχή, προκαλώντας παραπλανητικά άσχημη πρώτη εντύπωση. Το μαστίγιο του Simon εκτελεί μόνο τις βασικές επιθέσεις και το platforming εξαντλείται σε απλά άλματα και μεταβάσεις από τη μία προεξοχή στην άλλη. Όσο όμως ανεβαίνετε level προστίθενται νέες επιθέσεις και τρόποι προσπέλασης του περιβάλλοντος (για παράδειγμα: πέρασμα κενών με χρήση του μαστιγίου), ενώ οι περιοχές του κάστρου γίνονται όλο και πιο απαιτητικές από άποψης platforming, με αποκορύφωμα, ως συνήθως, το αναθεματισμένο Clock Tower.
Πιο συγκεκριμένα, το σύστημα μάχης βασίζεται και πάλι στη χρήση του μαστιγίου/Combat Crossκαι αποτελεί απλοποιημένη και προσαρμοσμένη στις δύο διαστάσεις μορφή του αντίστοιχου του Lords of Shadow: ένα πλήκτρο ελέγχει τις ευθείες επιθέσεις προς τα μπρος, ένα άλλο τις επιθέσεις ακτίνας 90 μοιρών που μπορούν να πλήξουν και εχθρούς που βρίσκονται στον αέρα και από εκεί και πέρα υπάρχει το κλασικό τρίπτυχο dodge/block/parry. Ως συνήθως, ένα block την στιγμή ακριβώς της επίθεσης του εχθρού συνεπάγεται ένα parry, που επιτρέπει μια πιο αποτελεσματική αντεπίθεση, εκτός κι αν πρόκειται για unblockable κίνηση, που υποδεικνύεται με μία στιγμιαία άσπρη λάμψη. Η ροή της μάχης ορίζεται από συνδυασμούς κινήσεων εκ μέρους του παίκτη, που βασίζονται κυρίως στην αλληλουχία πατήματος και κρατήματος των δύο βασικών πλήκτρων επίθεσης και διακόπτονται είτε με απόπειρες για parry, που στην χειρότερη καταλήγουν σε απλό block, είτε από dodges και άλματα αποφυγής, όταν η επικείμενη επίθεση είναι unblockable.
Το όλο σύστημα θυμίζει όντως το αντίστοιχο του μεγάλου αδελφού του Mirror of Fate και εκεί έγκειται τόσο η επιτυχία του, όσο και οι αστοχίες του. Πράγματι, έχει μεταφερθεί σε μεγάλο βαθμό η αίσθηση βάρους των χτυπημάτων, ενώ η όλη δομή του συστήματος μάχης το καθιστά περισσότερο skill-based σε σχέση με οποιοδήποτε δισδιάστατο Castlevania του παρελθόντος, αν εξαιρέσουμε τους παλαιούς εκπροσώπους της σειράς, όπου η δυσκολία προερχόταν κυρίως από τον άκαμπτο χειρισμό. Στην περίπτωση του Mirror of Fate οι χαρακτήρες έχουν πιο βαριά και -πριν την απόκτηση των σχετικών ικανοτήτων- πιο άκαμπτη αίσθηση σε σχέση με τους συναδέλφους τους σταMetroidvania, αλλά ο χειρισμός παραμένει στιβαρός και λειτουργικός και το animation αρκετά ομαλό. Παρά το συνολικά ικανοποιητικό αποτέλεσμα πάντως, είναι εύκολο να δει κανείς ότι πρόκειται για ένα σύστημα που ταιριάζει περισσότερο στις τρεις διαστάσεις, κάτι που φαίνεται πιο έντονα στην περίπτωση του dodge, όταν βρίσκεται ένας εχθρός δεξιά από τον χαρακτήρα κι ένας αριστερά του.
Η προσέγγιση που έχει γίνει στον τομέα της δυσκολίας ακολουθεί επίσης την λογική του Lords of Shadow, με σχετικά δύσκολες μάχες, ακόμη και με απλούς εχθρούς, αλλά γενναιόδωρο checkpointing, που κάνει δυστυχώς την εμφάνισή του ακόμη και ανάμεσα στα διαφορετικά στάδια των κατά τα άλλα εξαιρετικών και ευρηματικών boss fights. Το αν είναι αρεστό ή όχι σε κάποιον το αποτέλεσμα είναι θέμα προσωπικού γούστου, όμως το σίγουρο είναι ότι στο Mirror of Fate θα σέβεστε κάθε εχθρό, αφού η απρόσεκτη προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει σε ήττα ακόμη και από απλά ζόμπι, λόγω του μεγάλου αριθμού hit points των εχθρών, της υψηλής ζημιάς που προκαλούν τα χτυπήματά τους και της κινητικότητάς τους. Δύσκολα θα κολλήσετε κάπου, αλλά κάθε μάχη θέλει προσοχή. Αυτό που θα ενοχλήσει λίγο είναι η χρήση των QTE στις τελικές φάσεις των boss fights και στα ανοίγματα σεντουκιών/πορτών, επίσης δάνειο από το πρωτότυπο. Πέρα από την εκ φύσεως απεχθή φύση τους, τα button prompts του Mirror Fate μερικές φορές μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτα, αφού εμφανίζονται σκούρα πλήκτρα σε σκούρο background, χωρίς το πλεονέκτημα της υψηλής ανάλυσης του LoS. Από την άλλη, η χρήση τους σε κάποιες περιπτώσεις είναι αρκετά ταιριαστή, κυρίως όταν η τελική φάση ενός boss αποδίδεται με κινηματογραφικό τρόπο που αναδεικνύει το 3D εφέ.
Πράγματι, το Mirror of Fate αποτελεί αυτή την στιγμή έναν από τους πιο ταιριαστούς τίτλους για να επιδείξουν τις δυνατότητες του 3DS στον τομέα της 3D απεικόνισης. Μπορεί το gameplay να είναι δισδιάστατο από κάθε άποψη, όμως η κάμερα κινείται συνεχώς γύρω από τον εκάστοτε Belmont με σκοπό να προσδώσει κινηματογραφική υφή, ενώ η απόδοση του βάθους στο χώρο είναι εκπληκτική και δίνει στο κάστρο ζωή με τρόπο που κανένα screenshot δε θα μπορέσει ποτέ να αποδώσει. Κάποια από τα boss fights, όπως προαναφέρθηκε, χρησιμοποιούν εκτεταμένα το 3D εφέ στις τελικές τους φάσεις, με τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει στο Mirror of Fate έναν αέρα blockbuster που δεν είναι συνηθισμένος σε τίτλους του 3DS.
Πρόκειται εν ολίγοις για εφέ διακοσμητικής φύσης μεν, το οποίο όμως συμβάλλει στο μέγιστο δυνατό βαθμό στη δημιουργία καλαισθησίας και ατμόσφαιρας. Σε αυτό συντελεί και ο σχεδιασμός του κάστρου αυτός καθαυτός, ο οποίος, ενώ στην αρχή μοιάζει μουντός και επαναλαμβανόμενος, σύντομα διευρύνεται θεματικά και εικαστικά. Επιπλέον, αρχιτεκτονικά, έχουμε πλέον πραγματικήγοτθική αρχιτεκτονική και ατμόσφαιρα και όχι την generic anime αισθητική που επικράτησε από το Aria of Sorrow και έπειτα, γεγονός που προσδίδει αυθεντικότητα στο οπτικό αποτέλεσμα, ενώ ο συνδυασμός των παραπάνω με τις επιβλητικά μελαγχολικές ορχηστρικές συνθέσεις του Oscar Araujo προσδίδει στην ατμόσφαιρα μια πνιγηρά μουντή υφή, που ταιριάζει απόλυτα με το όλο σκηνικό.
Σε ό,τι αφορά την καθαρά χωρική υπόσταση του κάστρου, αυτή βασίζεται στη λογική των κάστρων των Metroidvania, αλλά σε πιο περιορισμένο βαθμό. Πιο συγκεκριμένα, αν και υπάρχει ο γνωστός γαλάζιος χάρτης που εμφανίζεται σταδιακά όσο εξερευνά ο παίκτης, αυτός απεικονίζει μόνο το τμήμα του κάστρου στο οποίο βρίσκεστε εκείνη τη στιγμή (πχ. βιβλιοθήκη), ενώ στην πάνω οθόνη φαίνεται το περίγραμμα όλου του κάστρου, με τις ξεχωριστές περιοχές να απεικονίζονται σημειακά. Κάθε ανεξάρτητη περιοχή είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με τις αντίστοιχες των Metroidvania και η μετάβαση από τη μία στην άλλη χαρακτηρίζεται από σύντομο loading, ενώ η ανάγκη για επιστροφή σε συγκεκριμένα σημεία μετά από οικειοποίηση νέων δυνατοτήτων περιορίζεται στην αναζήτηση των τριών «μυστικών» αντικειμένων του παιχνιδιού: των καρτών με πληροφορίες για τα τέρατα, των -τύπου God of War- σεντουκιών αναβάθμισης της ενέργειας και του mana και των πάπυρων που κείτονται δίπλα από τους σκελετούς άτυχων εξερευνητών και εξιστορούν τις τελευταίες στιγμές τους, συνεισφέροντας στο υπόβαθρο υποβόσκουσας απελπισίας που κυριαρχεί στην στοιχειωμένη αυτή γωνιά της Τρανσυλβανίας. Επιπλέον, σε κάθε χαρακτήρα αντιστοιχούν ξεχωριστές περιοχές του κάστρου, αν και εννοείται ότι υπάρχουν κοινές τοποθεσίες για όλους.
Το αποτέλεσμα αποτελεί εξέλιξη του απολύτως γραμμικού template του Lords of Shadow, αλλά πισωγύρισμα σε σχέση με τα Metroidvania. Ο παράγοντας της εξερεύνησης υπάρχει και μάλιστα σε ικανοποιητικό βαθμό, ενώ δε λείπουν και κάποια branching μονοπάτια, όμως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τα άρτια κατασκευασμένα ανοιχτού τύπου κάστρα των τίτλων του Igarashi. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν συνδυασμό της δομής του Dracula’s Curse και των Metroidvania, που λειτουργεί μια χαρά, όμως αφήνει μια αναπόφευκτη αίσθηση περιορισμού, που εντείνεται από το μικρό μέγεθος των ανεξάρτητων περιοχών. Όπως προαναφέρθηκε, ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο, κυρίως σε ό,τι αφορά την χρήση του 3D εφέ, του animation και της ηχητικής επένδυσης σε όλες τις εκφάνσεις της. Το art direction, αν και δεν χαρακτηρίζεται από την μοναδικότητα του Symphony of the Night, είναι ταιριαστά σκοτεινό και γοτθικό, προσδίδοντας στην όλη ατμόσφαιρα μια αίσθηση απειλής που δεν συναντούσαμε στα τελευταία Metroidvania.
Η λεπτομέρεια των τοποθεσιών και των χαρακτήρων, από την άλλη, είναι ικανοποιητική, όμως, τουλάχιστον στην μεγάλη οθόνη του 3DS XL, το φαινόμενο του pixelation είναι έντονο και σε συνδυασμό με το σχετικά χαμηλό frame rate δεν επιτρέπει στο συνολικό οπτικό αποτέλεσμα να αναδειχθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Φυσικά, οι αναφορές σε προηγούμενα μέλη της σειράς είναι πανταχού παρούσες και σε συνδυασμό με την παρέλαση από Belmonts και το setting του κάστρου δεν αφήνουν αμφιβολίες για το αν το παιχνίδι μένει πιστό στην παράδοση. Πρόκειται για μία πολύ καλή ισορροπία παλαιών, εξελιγμένων και νέων στοιχείων, που θα ικανοποιήσει τους νοσταλγούς της προ-Symphony εποχής και τους οπαδούς των Metroidvania, αν και σε μικρότερο βαθμό.
Η αδύναμη αρχή είναι εύκολο να παραπλανήσει τον παίκτη και να τον κάνει να πιστέψει ότι η MercurySteam απέτυχε στην προσαρμογή του gameplay του Lords of Shadow στις 2,5 διαστάσεις. Μπορεί να μην πρόκειται για το ασύλληπτο αριστούργημα που θα μας κάνει να ξεχάσουμε τα προηγούμενα Metroidvania, όμως το Mirror of Fate στέκεται αξιοπρεπέστατα ως σύγχρονο Castlevania, αναδεικνύει το 3DS όσο λίγοι τίτλοι του ως τώρα και αποτελεί το ιδανικό ορεκτικό για το πολυαναμενόμενο Lords of Shadow 2.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου