Σαν χθες ανακαλούμε τη μέρα που το πρώτο Dead Space μπήκε στο Blu-ray drive του PlayStation 3 μας, όντας στο μυαλό μας ακόμα ένα ακόμα από τα νέα -τότε- franchises της Electronic Arts. Ποιος να το φανταζόταν ότι ώρες αργότερα θα είχαμε έρθει σε επαφή με τον αδιαμφισβήτητο βασιλιά τουSpace Horror σε όλη την ιστορία των video games κι ενός από τους πιο καθοριστικούς τίτλους της γενιάς κονσολών που καθώς μιλάμε ανατέλλει. Στις αρχές του 2011 το sequel του μας χτύπησε την πόρτα, και παρά τις ανησυχίες μας περί actionοποίησης της σειράς, όχι μόνο κατάφερε να πατήσει πάνω στο μονοπάτι που χάραξε ο προκάτοχος του, αλλά το έκανε σε κλίμακα μεγαλύτερη, εντονότερη και πιο ολοκληρωμένη. Είχαμε αδιαμφισβήτητα να κάνουμε με έναν πιο action-friendly τίτλο, που όμως δε θυσίαζε το τρόμο για τη δράση, αντίθετα παντρεύοντας τα δύο με έναν πρωτόγνωρο μέχρι τότε τρόπο.
Δύο χρόνια ακριβώς αργότερα, κι έπειτα από πολλούς διαλόγους σχετικά με το επίπεδο ποιότητας που αναμένετο να έχει ο τίτλος, το τέλος της τριλογίας είναι επιτέλους εδώ. Κλείνει ο Steve Papoutsis και το team του στην Visceral την ιστορία του Isaac όπως του αρμόζει, ή πέφτει στις παγίδες που μαστίζουν κάθε κυκλοφορία τέτοιου βεληνεκούς; Ας το ανακαλύψουμε παρέα. Ο βασανισμένος από τη ζωή Isaac Clarke δέχεται ακόμα ένα καρμικό χαστούκι, όταν όντας πλέον ελεύθερος(;) από τους εφιάλτες του στη Σελήνη τρία χρόνια μετά τα γεγονότα στην Sprawl, καλείται να σπεύσει προς βοήθεια, μετά την έκκληση της πρώην αγαπημένης του Ellie. Σα να μην έφτανε αυτό, βρίσκεται καταδιωκόμενος από τους τρομοκράτες της εκκλησίας της Unitology, όταν ο αρχηγός τους Jacob Arthur Danik επιχειρεί να βάλει ένα τέλος στην ανθρωπότητα, ενεργοποιώντας τον κόκκινο Marker του σεληνιακού ερευνητικού κέντρου, φέρνοντας την απειλή των Necromorphs ένα βήμα μακριά από τη Γη.
Δίχως να έχει άλλη επιλογή, παρέα με τον John Carver οδεύει προς το ηλιακό σύστημα του Tau Volantis, πλανήτη που η Ellie πίστευε πως κρύβει το μυστικό της προέλευσης των Necromorphs. Εντός του U.S.M. Eudora, η ομάδα διάσωσης ξεκινά την αναζήτηση της Ellie και της υπόλοιπης ομάδας, κάτι που σε κλασσική Dead Space λογική διακόπτεται απότομα, σε μία δεδαλώδη εκδήλωση κακοτυχίας για τον χιλιοταλαιπωρημένο Isaac. Πριν καν καταλήξουμε στον προορισμό μας, τον Tau Volantis δηλαδή, θα χρειαστεί να αναζητήσουμε τρόπο να ταξιδέψουμε εκεί, αφού το Eudora δεν αργεί να μπει νωρίς νωρίς σε πρόωρη συνταξιοδότηση. Χαμένος στο διάστημα (κυριολεκτικά), ο Isaac θα πρέπει να εξερευνήσει ένα νεκροταφείο σκαφών 200 τουλάχιστον ετών, με στόχο την εύρεση πλοίου ικανού να πραγματοποιήσει το ταξίδι. Ίσως για πρώτη φορά ερχόμαστε σε τόσο έντονη επαφή με τον “Engineer” πλευρά του Isaac, αφού ας μην ξεχνάμε ότι πριν αποκτήσει το παρατσούκλι “Marker Killer”, ο ήρωας μας ήταν ένας εξαίσιος μηχανικός. Αυτό προβάλλεται και μέσα από την ικανότητα να αξιοποιήσει τα αντικείμενα γύρω του για να κατασκευάσει όπλα από το μηδέν ή να ενισχύσει τα ήδη υπάρχοντα. Το Bench σύστημα που γνωρίσαμε στα πρώτα δύο Dead Space επιστρέφει ανανεωμένο, με εντυπωσιακότερο βάθος και ποικιλία. Τα Power Nodes αποτελούν παρελθόν, αφού πλέον ο Isaac χρησιμοποιεί σπάνια μέταλλα όπως το βολφράμιο, συνδέσμους, αγωγούς, chips και somatic gels για να κατασκευάσει όπλα και να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό του.
Κάθε όπλο μπορεί να έχει μέχρι και 8 εσοχές για chips αναβάθμισης, κάνοντας το έτσι ακόμα πιο καταστροφικό. Αν και το να φτιάξει κανείς το απόλυτο όπλο θέλει αρκετή προσπάθεια και resources(τα credits αποτελούν παρελθόν), ιδιαίτερα μετά τα μέσα του παιχνιδιού ο συνετός “οικονόμος” μπορεί εύκολα να προσαρμόσει ένα όπλο στις ανάγκες του. Στη “συλλογή” αντικειμένων βοηθούν και τα Scarvenger Bots, μικρά ρομποτικά συστήματα που ανιχνεύουν περιοχές με υψηλή περιεκτικότητα σε πολύτιμα μέταλλα. Απλά αφήστε τα στο έδαφος κι αυτά θα ξεψαχνίσουν την περιοχή πριν επιστρέψουν με τα λάφηρα στο κοντινότερο Bench. Ένα θανατηφόρο Plasma Cutterμε ταχεία ροπή, σφαίρες ενισχυμένες με οξύ και ένα Revolver καρφωμένο πάνω του ως secondary fire ήταν η δική μας επιλογή, συνδυασμένο με ένα υψηλής ακρίβειας burst-fire machine gun με damage boosters, που ως secondary fire είχε έναν εκτοξευτή ρουκετών.
Απλά πράγματα δηλαδή, η δουλειά σου να γίνεται. Για άλλη μία φορά η αίσθηση των όπλων είναι απίστευτη, με τη διαφορά ότι πλέον νιώθεις και κομματάκι περήφανος για τη δημιουργία σου. Ο Isaacδε λέει τυχαία μέσα στο παιχνίδι πως χρωστά τη ζωή του στα εργαλεία του, μιας και δίχως αυτά θα ήταν νεκρός εδώ και πολύ καιρό. Και μιας και πλέον μπορούμε να κουβαλάμε μονάχα δύο όπλα ανά πάσα στιγμή, το ποια θα είναι αυτά θέλει μελέτη και προσοχή.
Αντίστοιχη προσοχή θέλει και το πως κινούμαστε μέσα στο χώρο, αφού η ταυτόχρονη αντιμετώπιση πολλαπλών εχθρών αποτελεί κύριο μέλημα του παίκτη. Το να εστιάζει ο παίκτης σε ένανNecromorph τον αφήνει ευάλωτο ενάντια στους άλλους, οπότε η στόχευση του πιο γρήγορου εχθρού είναι πάντα υψίστης προτεραιότητας. Απαραίτητη είναι και η αξιοποίηση γνωστών εργαλείων όπως το Stasis, τουλάχιστον αν θέλετε να αποφύγετε την περικύκλωση. Σε μια πρωτιά για το franchise, ο Isaac μπορεί να σκύψει και να πραγματοποιήσει evasion rolls, κινήσεις που ίσως αποδειχθούν σωτήριες. Για να σας δώσουμε μία ιδέα της κλίμακας του Dead Space 3, σας παραθέτουμε τα πλοία που επισκέπτεται ο παίκτης μεταξύ της αναχώρησης του από τη Σελήνη και της άφιξης του στην παγερή επιφάνεια του Tau Volantis. Την αρχή κάνει το προαναφερθέν Eudora, κι έπειτα ακολουθούν τα CMS Roanoke, Greely, Brusikov, Crozier και Terra Nova, όλα τους απομεινάρια της Sovereign Colonies εποχής (κυβερνών κόμμα έως και 200 χρόνια πριν τα γεγονότα των Dead Space).
Δίχως να έχουν το μέγεθος του USG Ishimura (ίσως το Terra Nova, αν και το μεγαλύτερο κομμάτι του δεν είναι προσπελάσιμο) κάθε ένα τους αποτελεί μία πολύωρη πρόκληση, ελέω τόσο των κυρίων αποστολών όσο και των δευτερευόντων, ένα νέο χαρακτηριστικό για τη σειρά. Για πρώτη φορά δίνεται η ικανότητα στον παίκτη να διαλέξει αν θα πραγματοποιήσει έναν όγκο επιπλέον objectives, που αν και δεν παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, βοηθούν πολύ στην καλύτερη κατανόηση όλων όσων οδήγησαν στο σήμερα - με τον όρο σήμερα εννοώντας το 2514. Το ίδιο ισχύει και για το co-op στοιχείο, μιας και είναι στο χέρι του παίκτη αν θα αποφασίσει να τα βάλει με τους Necromorphs παρέα με έναν φίλο, ή θα περάσει το προσωπικό δαύτο μαρτύριο μόνος του. Η drop in-drop out λογική του multiplayer αφήνει το σενάριο ανέπαφο, μην επηρεάζοντας ούτε τη ροή του αλλά ούτε και το περιεχόμενο του. Με αυτό το τρόπο, η Visceral Games κατάφερε να ενσωματώσει ένα χαρακτηριστικό που κακά τα ψέματα μεγάλη μερίδα του gaming κοινού επιθυμούσε, χωρίς όμως να αφαιρεί ούτε έναν πόντο από την κλίμακα τρόμου του τίτλου.
Ίσα ίσα που πολλές φορές, το να μοιράζεσαι το φόβο συντελεί σε μία καλύτερη εμπειρία, εντείνοντας τη σημασία της σωστής συνεργασίας και στρατηγικής. Παρόλα αυτά, είμαστε της άποψης ότι το πρώτο playthrough θα πρέπει να είναι εμπειρία μοναχική, και αυτό είναι εξάλλου που πράξαμε. 1000 λέξεις μετά, δεν έχουμε σχολιάσει το αυτονόητο. Το στοιχείο του τρόμου. Εδώ ξεκινά μία μεγάλη κουβέντα. Προσθέτοντας στο gameplay αρκετά νέα στοιχεία, οι developers θέλησαν να μετατρέψουν το Dead Space 3 σε κάτι παραπάνω από ένα corridor shooter. Εξού και τα μεγάλα action pieces, οι περισσότεροι γρίφοι, η ελευθερία κίνησης σε μεγαλύτερους χώρους, το co-op στοιχείο και οι δευτερεύουσες αποστολές. Παρόλα αυτά, ο τρόμος δεν απουσιάζει. Αντίθετα, μεταμορφώνεται σε Alien Horror, αντάξιο σε σημεία με franchises όπως αυτό του Riddley Scott. Ενώ ο κύριος παράγοντας φόβου στο πρώτο Dead Space ήταν η αίσθηση της κλειστοφοβίας, εδώ αυτή εμπλουτίζεται με την αβεβαιότητα, το άγνωστο, την ένταση και το συνεχές suspense.
Υπάρχουν στιγμές που το παιχνίδι δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, κάτι δυσνόητο, αν αναλογιστεί κανείς ότι μας πήρε σχεδόν 20 ώρες να το ολοκληρώσουμε (δίχως να μετράμε τις αποκλειστικά co-op αποστολές, στις οποίες όποιος παίζει μόνος του δεν έχει πρόσβαση). Κι όμως, μέσα σε αυτές τις ώρες το Dead Space 3 συνεχώς δίνει νέα ερεθίσματα, νέους εχθρούς, νέα περιβάλλοντα. Ο φόβος του τι σε περιμένει στη γωνία μετατρέπεται σε φόβο του αν θα σου φτάσει το οξυγόνο, του αν θα πεθάνεις από υποθερμία ή του αν θα σου φτάσουν τα πυρομαχικά όταν βρίσκεσαι παγιδευμένος με κλειδωμένες όλες τις πόρτες κι ένα στρατό Necromorphs να έρχεται κατά πάνω σου. Όλα αυτά, τη στιγμή που στις πλάτες του ο παίκτης πρακτικά κουβαλά τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ακούγεται χαζό, αλλά πρακτικά ο Isaac μετατρέπεται σε σωτήρα στο κλείσιμο αυτό της τριλογίας, αφού η αναζήτηση του για την πηγή της ύπαρξης των Necromorphs τον οδηγεί στην αποκάλυψη ενός καταστροφικού για το σύμπαν συμπεράσματος.
Καιρό πριν τη κυκλοφορία του, είχε ακουστεί πως το Dead Space 3 θα χρησιμοποιούσε τηνFrostbite Engine 2, δημιούργημα της DICE, ομάδας που κρύβεται πίσω από τη σειρά Battlefield. Μέχρι και το demo, μας είχε δοθεί η εντύπωση ότι κάτι τέτοιο ισχύει, ειδικά όταν ήρθαμε σε επαφή με τις άψογες υφές του χιονιού και το δυναμικό φωτισμό. Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει, αφού το παιχνίδι στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί μια βαριά τροποποιημένη έκδοση της μηχανής που τροφοδοτούσε τα δύο πρώτα παιχνίδια, γνωστή ως Visceral “Godfather” Engine.Άξιο απορίας είναι το γιατί η Visceral είναι η μόνη ομάδα που χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη μηχανή, τη στιγμή που αυτή μπορεί να παραδώσει ορισμένα από τα πιο συγκλονιστικά πλάνα της τρέχουσας γενιάς κονσολών. Το Dead Space 3 είναι φορτωμένο με δραματικά διαφοροποιημένα τοπία και περιοχές, από τον κλειστοφοβικό στόλο των CMS σκαφών και το κενό του διαστήματος, μέχρι την αρκτική επιφάνεια του Tau Volantis, τα υπόγεια εργαστήρια, το ακόμα πιο βαθιά σκαμμένο τμήμααρχαιολογίας και τη τελική περιοχή του τίτλου που θα πρέπει να το παίξετε για να μάθετε ποια είναι. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι η έκδοση του Xbox 360 έρχεται σε δύο δίσκους DVD διπλής στρώσης, με το συνολικό όγκο για όσους το κάνουν install να ξεπερνά τα 15GB. Οι κάτοχοι της PlayStation 3 έκδοσης δε χρειάζεται να ανησυχούν, μιας και το BD-R χωράει δίχως ιδρώτα το περιεχόμενο.
Ίχνος frame drop, αξιοποίηση anti-alliasing και bokeh dept-of-field τεχνικών, νέες υφές και δυναμικός φωτισμός, λίγα μονάχα από τα χαρακτηριστικά της μηχανής από την οποία πηγάζει το οπτικοακουστικό σύνολο του Dead Space 3. Τα animations των χαρακτήρων και ειδικά του Isaac είναι φανταστικά, με τα facial animations τους να είναι on par με τα standards που άλλοι ΑΑΑ τίτλοι έχουν θέσει. Αυτό που μας εξέπληξε περισσότερο είναι ο φωτισμός. Από το κενό του διαστήματος και το φως έξω από την ατμόσφαιρα, μέχρι το πως λάμπες τρεμοπαίζουν σε σκοτεινούς διαδρόμους ή το φως που παράγουν οι φωτεινές “σχάρες” στο κράνος του Isaac. Δεύτερο στη λίστα μας έρχεται το επιθετικό και άκρως αφιλόξενο περιβάλλον, και το πως αυτό προσπαθεί συνεχώς και αδιάκοπα να βάλει τέλος στη ζωή μας. Στη τρίτη θέση η ατμόσφαιρα και το πόσο πιστά κατάφεραν οι developersνα αντικατοπτρίσουν την επίδραση του χρόνου πάνω τόσο στους χώρους όσο και στους εχθρούς, αφού κάθε ένα από τα τμήματα του εσωτερικού περιβάλλοντος στο Dead Space 3 μετρά τουλάχιστον 200 χρόνια απομόνωσης. Ο Isaac και η ομάδα του είναι οι πρώτοι άνθρωποι που πατάν το πόδι τους τόσο στο CMS στόλο όσο και στον Tau Volantis εδώ και δύο αιώνες, κι αυτό φαίνεται στο μέγιστο βαθμό. Δε θέλουμε να σας το χαλάσουμε, αλλά θα μας θυμηθείτε όταν για πρώτη φορά θα κατεβείτε στο υπόγειο του σταθμού στον Tau Volantis και θα έρθετε σε επαφή με έναν από τους νέους τύπους εχθρών, τους στρατιώτες που κάποτε, εν έλλειψη τροφής, κατέφυγαν στο να καταναλώσουν ανθρώπινη σάρκα, και δει μολυσμένη.
Αφήσαμε το τομέα του ήχου για το τέλος, και όχι κατά τύχη. Έχοντας ήδη δύο βραβεία BAFTA για καλύτερο ήχο και original score στην κατοχή του, ο Jason Graves επιστρέφει για μία τρίτη φορά για να τα αποτελειώσει όλα, σε συνεργασία αυτή τη φορά με τον James Hannigan. Ορχηστρικά τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να σου κόβουν την ανάσα, παντρεμένα με sound design που θα ζήλευε κάθε άλλος τίτλος εκεί έξω, έρχονται και δένουν με το τεράστιο ηχητικό υλικό που οι άποικοι του S.C.A.F. άφησαν πίσω τους, με τους ανατριχιαστικούς ήχους των Necromorphs σαν το απόλυτο κερασάκι στη ηχητική τούρτα. Οι διάλογοι μπορεί να μας τα χαλάνε λίγο, μιας και δε τις λες και Oscarικές, αλλά αυτό οφείλεται περισσότερο στο κακό script και όχι τόσο στην έλλειψη ταλέντου.
Ο εξαίσιος Gunner Wright επιστρέφει ως Isaac Clarke, σε μία σχετικά καλή ερμηνεία, γεμάτη αυτή τη φορά με εσωτερικές συγκρούσεις, που αμφιταλαντεύονται μεταξύ ευαισθησίας, βωμολοχιών και πείσματος. Το ρόλο του John Carver αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ο Ricardo Chavira, πράγμα παράδοξο, αφού τον ακούσαμε να παίζει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα στο Dead Space: Aftermath. Ο Simon Templeman φαίνεται ότι αρέσκεται να παίζει το ρόλο του κύριου ανταγωνιστή, αφού μετά την ερμηνεία του ως Gabriel Roman στο πρώτο Uncharted, επιστρέφει ως Jacob Danik στο Dead Space 3.
Αγνοήστε τις παραπλανητικές κριτικές εκεί έξω και χαθείτε στη τεράστια καταλυτική περιπέτεια που το κλείσιμο αυτό της τριλογίας έχει να σας προσφέρει. Αν δεν ήταν για τους σχετικά κακούς διαλόγους και το αχρείαστο backtracking στα τελευταία από τα 19 κεφάλαια του τίτλου, θα είχαμε ίσως να κάνουμε με το καλύτερο Dead Space μέχρι τώρα. Ακόμα κι έτσι όμως, είμαστε της άποψης πως έχουμε να κάνουμε με έναν αντάξιο και υπερπλήρη συνεχιστή -και τερματιστή;- της σειράς, και μακράν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια των τελευταίων ετών. Goodbye Dead Space and thanks for all the memories.
Δύο χρόνια ακριβώς αργότερα, κι έπειτα από πολλούς διαλόγους σχετικά με το επίπεδο ποιότητας που αναμένετο να έχει ο τίτλος, το τέλος της τριλογίας είναι επιτέλους εδώ. Κλείνει ο Steve Papoutsis και το team του στην Visceral την ιστορία του Isaac όπως του αρμόζει, ή πέφτει στις παγίδες που μαστίζουν κάθε κυκλοφορία τέτοιου βεληνεκούς; Ας το ανακαλύψουμε παρέα. Ο βασανισμένος από τη ζωή Isaac Clarke δέχεται ακόμα ένα καρμικό χαστούκι, όταν όντας πλέον ελεύθερος(;) από τους εφιάλτες του στη Σελήνη τρία χρόνια μετά τα γεγονότα στην Sprawl, καλείται να σπεύσει προς βοήθεια, μετά την έκκληση της πρώην αγαπημένης του Ellie. Σα να μην έφτανε αυτό, βρίσκεται καταδιωκόμενος από τους τρομοκράτες της εκκλησίας της Unitology, όταν ο αρχηγός τους Jacob Arthur Danik επιχειρεί να βάλει ένα τέλος στην ανθρωπότητα, ενεργοποιώντας τον κόκκινο Marker του σεληνιακού ερευνητικού κέντρου, φέρνοντας την απειλή των Necromorphs ένα βήμα μακριά από τη Γη.
Δίχως να έχει άλλη επιλογή, παρέα με τον John Carver οδεύει προς το ηλιακό σύστημα του Tau Volantis, πλανήτη που η Ellie πίστευε πως κρύβει το μυστικό της προέλευσης των Necromorphs. Εντός του U.S.M. Eudora, η ομάδα διάσωσης ξεκινά την αναζήτηση της Ellie και της υπόλοιπης ομάδας, κάτι που σε κλασσική Dead Space λογική διακόπτεται απότομα, σε μία δεδαλώδη εκδήλωση κακοτυχίας για τον χιλιοταλαιπωρημένο Isaac. Πριν καν καταλήξουμε στον προορισμό μας, τον Tau Volantis δηλαδή, θα χρειαστεί να αναζητήσουμε τρόπο να ταξιδέψουμε εκεί, αφού το Eudora δεν αργεί να μπει νωρίς νωρίς σε πρόωρη συνταξιοδότηση. Χαμένος στο διάστημα (κυριολεκτικά), ο Isaac θα πρέπει να εξερευνήσει ένα νεκροταφείο σκαφών 200 τουλάχιστον ετών, με στόχο την εύρεση πλοίου ικανού να πραγματοποιήσει το ταξίδι. Ίσως για πρώτη φορά ερχόμαστε σε τόσο έντονη επαφή με τον “Engineer” πλευρά του Isaac, αφού ας μην ξεχνάμε ότι πριν αποκτήσει το παρατσούκλι “Marker Killer”, ο ήρωας μας ήταν ένας εξαίσιος μηχανικός. Αυτό προβάλλεται και μέσα από την ικανότητα να αξιοποιήσει τα αντικείμενα γύρω του για να κατασκευάσει όπλα από το μηδέν ή να ενισχύσει τα ήδη υπάρχοντα. Το Bench σύστημα που γνωρίσαμε στα πρώτα δύο Dead Space επιστρέφει ανανεωμένο, με εντυπωσιακότερο βάθος και ποικιλία. Τα Power Nodes αποτελούν παρελθόν, αφού πλέον ο Isaac χρησιμοποιεί σπάνια μέταλλα όπως το βολφράμιο, συνδέσμους, αγωγούς, chips και somatic gels για να κατασκευάσει όπλα και να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό του.
Κάθε όπλο μπορεί να έχει μέχρι και 8 εσοχές για chips αναβάθμισης, κάνοντας το έτσι ακόμα πιο καταστροφικό. Αν και το να φτιάξει κανείς το απόλυτο όπλο θέλει αρκετή προσπάθεια και resources(τα credits αποτελούν παρελθόν), ιδιαίτερα μετά τα μέσα του παιχνιδιού ο συνετός “οικονόμος” μπορεί εύκολα να προσαρμόσει ένα όπλο στις ανάγκες του. Στη “συλλογή” αντικειμένων βοηθούν και τα Scarvenger Bots, μικρά ρομποτικά συστήματα που ανιχνεύουν περιοχές με υψηλή περιεκτικότητα σε πολύτιμα μέταλλα. Απλά αφήστε τα στο έδαφος κι αυτά θα ξεψαχνίσουν την περιοχή πριν επιστρέψουν με τα λάφηρα στο κοντινότερο Bench. Ένα θανατηφόρο Plasma Cutterμε ταχεία ροπή, σφαίρες ενισχυμένες με οξύ και ένα Revolver καρφωμένο πάνω του ως secondary fire ήταν η δική μας επιλογή, συνδυασμένο με ένα υψηλής ακρίβειας burst-fire machine gun με damage boosters, που ως secondary fire είχε έναν εκτοξευτή ρουκετών.
Απλά πράγματα δηλαδή, η δουλειά σου να γίνεται. Για άλλη μία φορά η αίσθηση των όπλων είναι απίστευτη, με τη διαφορά ότι πλέον νιώθεις και κομματάκι περήφανος για τη δημιουργία σου. Ο Isaacδε λέει τυχαία μέσα στο παιχνίδι πως χρωστά τη ζωή του στα εργαλεία του, μιας και δίχως αυτά θα ήταν νεκρός εδώ και πολύ καιρό. Και μιας και πλέον μπορούμε να κουβαλάμε μονάχα δύο όπλα ανά πάσα στιγμή, το ποια θα είναι αυτά θέλει μελέτη και προσοχή.
Αντίστοιχη προσοχή θέλει και το πως κινούμαστε μέσα στο χώρο, αφού η ταυτόχρονη αντιμετώπιση πολλαπλών εχθρών αποτελεί κύριο μέλημα του παίκτη. Το να εστιάζει ο παίκτης σε ένανNecromorph τον αφήνει ευάλωτο ενάντια στους άλλους, οπότε η στόχευση του πιο γρήγορου εχθρού είναι πάντα υψίστης προτεραιότητας. Απαραίτητη είναι και η αξιοποίηση γνωστών εργαλείων όπως το Stasis, τουλάχιστον αν θέλετε να αποφύγετε την περικύκλωση. Σε μια πρωτιά για το franchise, ο Isaac μπορεί να σκύψει και να πραγματοποιήσει evasion rolls, κινήσεις που ίσως αποδειχθούν σωτήριες. Για να σας δώσουμε μία ιδέα της κλίμακας του Dead Space 3, σας παραθέτουμε τα πλοία που επισκέπτεται ο παίκτης μεταξύ της αναχώρησης του από τη Σελήνη και της άφιξης του στην παγερή επιφάνεια του Tau Volantis. Την αρχή κάνει το προαναφερθέν Eudora, κι έπειτα ακολουθούν τα CMS Roanoke, Greely, Brusikov, Crozier και Terra Nova, όλα τους απομεινάρια της Sovereign Colonies εποχής (κυβερνών κόμμα έως και 200 χρόνια πριν τα γεγονότα των Dead Space).
Δίχως να έχουν το μέγεθος του USG Ishimura (ίσως το Terra Nova, αν και το μεγαλύτερο κομμάτι του δεν είναι προσπελάσιμο) κάθε ένα τους αποτελεί μία πολύωρη πρόκληση, ελέω τόσο των κυρίων αποστολών όσο και των δευτερευόντων, ένα νέο χαρακτηριστικό για τη σειρά. Για πρώτη φορά δίνεται η ικανότητα στον παίκτη να διαλέξει αν θα πραγματοποιήσει έναν όγκο επιπλέον objectives, που αν και δεν παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, βοηθούν πολύ στην καλύτερη κατανόηση όλων όσων οδήγησαν στο σήμερα - με τον όρο σήμερα εννοώντας το 2514. Το ίδιο ισχύει και για το co-op στοιχείο, μιας και είναι στο χέρι του παίκτη αν θα αποφασίσει να τα βάλει με τους Necromorphs παρέα με έναν φίλο, ή θα περάσει το προσωπικό δαύτο μαρτύριο μόνος του. Η drop in-drop out λογική του multiplayer αφήνει το σενάριο ανέπαφο, μην επηρεάζοντας ούτε τη ροή του αλλά ούτε και το περιεχόμενο του. Με αυτό το τρόπο, η Visceral Games κατάφερε να ενσωματώσει ένα χαρακτηριστικό που κακά τα ψέματα μεγάλη μερίδα του gaming κοινού επιθυμούσε, χωρίς όμως να αφαιρεί ούτε έναν πόντο από την κλίμακα τρόμου του τίτλου.
Ίσα ίσα που πολλές φορές, το να μοιράζεσαι το φόβο συντελεί σε μία καλύτερη εμπειρία, εντείνοντας τη σημασία της σωστής συνεργασίας και στρατηγικής. Παρόλα αυτά, είμαστε της άποψης ότι το πρώτο playthrough θα πρέπει να είναι εμπειρία μοναχική, και αυτό είναι εξάλλου που πράξαμε. 1000 λέξεις μετά, δεν έχουμε σχολιάσει το αυτονόητο. Το στοιχείο του τρόμου. Εδώ ξεκινά μία μεγάλη κουβέντα. Προσθέτοντας στο gameplay αρκετά νέα στοιχεία, οι developers θέλησαν να μετατρέψουν το Dead Space 3 σε κάτι παραπάνω από ένα corridor shooter. Εξού και τα μεγάλα action pieces, οι περισσότεροι γρίφοι, η ελευθερία κίνησης σε μεγαλύτερους χώρους, το co-op στοιχείο και οι δευτερεύουσες αποστολές. Παρόλα αυτά, ο τρόμος δεν απουσιάζει. Αντίθετα, μεταμορφώνεται σε Alien Horror, αντάξιο σε σημεία με franchises όπως αυτό του Riddley Scott. Ενώ ο κύριος παράγοντας φόβου στο πρώτο Dead Space ήταν η αίσθηση της κλειστοφοβίας, εδώ αυτή εμπλουτίζεται με την αβεβαιότητα, το άγνωστο, την ένταση και το συνεχές suspense.
Υπάρχουν στιγμές που το παιχνίδι δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, κάτι δυσνόητο, αν αναλογιστεί κανείς ότι μας πήρε σχεδόν 20 ώρες να το ολοκληρώσουμε (δίχως να μετράμε τις αποκλειστικά co-op αποστολές, στις οποίες όποιος παίζει μόνος του δεν έχει πρόσβαση). Κι όμως, μέσα σε αυτές τις ώρες το Dead Space 3 συνεχώς δίνει νέα ερεθίσματα, νέους εχθρούς, νέα περιβάλλοντα. Ο φόβος του τι σε περιμένει στη γωνία μετατρέπεται σε φόβο του αν θα σου φτάσει το οξυγόνο, του αν θα πεθάνεις από υποθερμία ή του αν θα σου φτάσουν τα πυρομαχικά όταν βρίσκεσαι παγιδευμένος με κλειδωμένες όλες τις πόρτες κι ένα στρατό Necromorphs να έρχεται κατά πάνω σου. Όλα αυτά, τη στιγμή που στις πλάτες του ο παίκτης πρακτικά κουβαλά τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Ακούγεται χαζό, αλλά πρακτικά ο Isaac μετατρέπεται σε σωτήρα στο κλείσιμο αυτό της τριλογίας, αφού η αναζήτηση του για την πηγή της ύπαρξης των Necromorphs τον οδηγεί στην αποκάλυψη ενός καταστροφικού για το σύμπαν συμπεράσματος.
Καιρό πριν τη κυκλοφορία του, είχε ακουστεί πως το Dead Space 3 θα χρησιμοποιούσε τηνFrostbite Engine 2, δημιούργημα της DICE, ομάδας που κρύβεται πίσω από τη σειρά Battlefield. Μέχρι και το demo, μας είχε δοθεί η εντύπωση ότι κάτι τέτοιο ισχύει, ειδικά όταν ήρθαμε σε επαφή με τις άψογες υφές του χιονιού και το δυναμικό φωτισμό. Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει, αφού το παιχνίδι στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί μια βαριά τροποποιημένη έκδοση της μηχανής που τροφοδοτούσε τα δύο πρώτα παιχνίδια, γνωστή ως Visceral “Godfather” Engine.Άξιο απορίας είναι το γιατί η Visceral είναι η μόνη ομάδα που χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη μηχανή, τη στιγμή που αυτή μπορεί να παραδώσει ορισμένα από τα πιο συγκλονιστικά πλάνα της τρέχουσας γενιάς κονσολών. Το Dead Space 3 είναι φορτωμένο με δραματικά διαφοροποιημένα τοπία και περιοχές, από τον κλειστοφοβικό στόλο των CMS σκαφών και το κενό του διαστήματος, μέχρι την αρκτική επιφάνεια του Tau Volantis, τα υπόγεια εργαστήρια, το ακόμα πιο βαθιά σκαμμένο τμήμααρχαιολογίας και τη τελική περιοχή του τίτλου που θα πρέπει να το παίξετε για να μάθετε ποια είναι. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι η έκδοση του Xbox 360 έρχεται σε δύο δίσκους DVD διπλής στρώσης, με το συνολικό όγκο για όσους το κάνουν install να ξεπερνά τα 15GB. Οι κάτοχοι της PlayStation 3 έκδοσης δε χρειάζεται να ανησυχούν, μιας και το BD-R χωράει δίχως ιδρώτα το περιεχόμενο.
Ίχνος frame drop, αξιοποίηση anti-alliasing και bokeh dept-of-field τεχνικών, νέες υφές και δυναμικός φωτισμός, λίγα μονάχα από τα χαρακτηριστικά της μηχανής από την οποία πηγάζει το οπτικοακουστικό σύνολο του Dead Space 3. Τα animations των χαρακτήρων και ειδικά του Isaac είναι φανταστικά, με τα facial animations τους να είναι on par με τα standards που άλλοι ΑΑΑ τίτλοι έχουν θέσει. Αυτό που μας εξέπληξε περισσότερο είναι ο φωτισμός. Από το κενό του διαστήματος και το φως έξω από την ατμόσφαιρα, μέχρι το πως λάμπες τρεμοπαίζουν σε σκοτεινούς διαδρόμους ή το φως που παράγουν οι φωτεινές “σχάρες” στο κράνος του Isaac. Δεύτερο στη λίστα μας έρχεται το επιθετικό και άκρως αφιλόξενο περιβάλλον, και το πως αυτό προσπαθεί συνεχώς και αδιάκοπα να βάλει τέλος στη ζωή μας. Στη τρίτη θέση η ατμόσφαιρα και το πόσο πιστά κατάφεραν οι developersνα αντικατοπτρίσουν την επίδραση του χρόνου πάνω τόσο στους χώρους όσο και στους εχθρούς, αφού κάθε ένα από τα τμήματα του εσωτερικού περιβάλλοντος στο Dead Space 3 μετρά τουλάχιστον 200 χρόνια απομόνωσης. Ο Isaac και η ομάδα του είναι οι πρώτοι άνθρωποι που πατάν το πόδι τους τόσο στο CMS στόλο όσο και στον Tau Volantis εδώ και δύο αιώνες, κι αυτό φαίνεται στο μέγιστο βαθμό. Δε θέλουμε να σας το χαλάσουμε, αλλά θα μας θυμηθείτε όταν για πρώτη φορά θα κατεβείτε στο υπόγειο του σταθμού στον Tau Volantis και θα έρθετε σε επαφή με έναν από τους νέους τύπους εχθρών, τους στρατιώτες που κάποτε, εν έλλειψη τροφής, κατέφυγαν στο να καταναλώσουν ανθρώπινη σάρκα, και δει μολυσμένη.
Αφήσαμε το τομέα του ήχου για το τέλος, και όχι κατά τύχη. Έχοντας ήδη δύο βραβεία BAFTA για καλύτερο ήχο και original score στην κατοχή του, ο Jason Graves επιστρέφει για μία τρίτη φορά για να τα αποτελειώσει όλα, σε συνεργασία αυτή τη φορά με τον James Hannigan. Ορχηστρικά τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να σου κόβουν την ανάσα, παντρεμένα με sound design που θα ζήλευε κάθε άλλος τίτλος εκεί έξω, έρχονται και δένουν με το τεράστιο ηχητικό υλικό που οι άποικοι του S.C.A.F. άφησαν πίσω τους, με τους ανατριχιαστικούς ήχους των Necromorphs σαν το απόλυτο κερασάκι στη ηχητική τούρτα. Οι διάλογοι μπορεί να μας τα χαλάνε λίγο, μιας και δε τις λες και Oscarικές, αλλά αυτό οφείλεται περισσότερο στο κακό script και όχι τόσο στην έλλειψη ταλέντου.
Ο εξαίσιος Gunner Wright επιστρέφει ως Isaac Clarke, σε μία σχετικά καλή ερμηνεία, γεμάτη αυτή τη φορά με εσωτερικές συγκρούσεις, που αμφιταλαντεύονται μεταξύ ευαισθησίας, βωμολοχιών και πείσματος. Το ρόλο του John Carver αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ο Ricardo Chavira, πράγμα παράδοξο, αφού τον ακούσαμε να παίζει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα στο Dead Space: Aftermath. Ο Simon Templeman φαίνεται ότι αρέσκεται να παίζει το ρόλο του κύριου ανταγωνιστή, αφού μετά την ερμηνεία του ως Gabriel Roman στο πρώτο Uncharted, επιστρέφει ως Jacob Danik στο Dead Space 3.
Αγνοήστε τις παραπλανητικές κριτικές εκεί έξω και χαθείτε στη τεράστια καταλυτική περιπέτεια που το κλείσιμο αυτό της τριλογίας έχει να σας προσφέρει. Αν δεν ήταν για τους σχετικά κακούς διαλόγους και το αχρείαστο backtracking στα τελευταία από τα 19 κεφάλαια του τίτλου, θα είχαμε ίσως να κάνουμε με το καλύτερο Dead Space μέχρι τώρα. Ακόμα κι έτσι όμως, είμαστε της άποψης πως έχουμε να κάνουμε με έναν αντάξιο και υπερπλήρη συνεχιστή -και τερματιστή;- της σειράς, και μακράν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια των τελευταίων ετών. Goodbye Dead Space and thanks for all the memories.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου