Τα Army of Two ήταν από εκείνους τους τίτλους που δεν διεκδίκησαν δάφνες πρωτοτυπίας, ούτε αποτέλεσαν ποτέ το «μεγάλο γεγονός» με τις κυκλοφορίες τους. Παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν να αποκτήσουν το δικό τους φανατικό κοινό, το οποίο μπορεί να μην ήταν τόσο «πιστό», αλλά ακολουθούσε με ευχαρίστηση τις περιπέτειες των δύο -συμπαθητικών, κατά τα άλλα- πρωταγωνιστών του. Δεδομένου του μέτριου αντίκτυπου που είχαν οι δύο κυκλοφορίες, η δημιουργία ενός ακόμα Army of Two φάνταζε μέχρι πρότινος δύσκολη, αν όχι απίθανη. Όπως φαίνεται όμως η EA έχει άλλη άποψη και το Army of Two: The Devil’s Cartel είναι γεγονός. Ήρθε λοιπόν η στιγμή για τη σειρά να «λάμψει» και να προσελκύσει κι άλλους πιστούς; Ή θα διατηρήσει τον χαρακτήρα της, προσφέροντας μια ακόμα εμπειρία για… λίγους;
Όπως μπορούμε να διακρίνουμε και από τον τίτλο, η δράση μεταφέρεται στο Μεξικό και στον πόλεμο με τα καρτέλ που ουσιαστικά κινούν τα νήματα της διακίνησης ναρκωτικών στη Βόρειο Αμερική. Οι Rios και Salem έχουν ιδρύσει πλέον τη δική τους εταιρεία μισθοφόρων (με την ονομασία… TWO) και μια από τις δουλειές που αναλαμβάνουν είναι η προστασία ενός πολιτικού που θέλει να βάλει τέλος στο καρτέλ La Guadana και τον αρχηγό του, Esteban Bautista. Στην αποστολή βρίσκονται και οι δύο νέοι πρωταγωνιστές, Alpha και Bravo. Από τα… ευφάνταστα ονόματά τους μπορεί κανείς να συμπεράνει πως το σενάριο του Devil’s Cartel δεν προβλημάτισε ιδιαίτερη την ομάδα ανάπτυξης, αν και υπάρχουν ορισμένες καλές ιδέες που αν είχαν δουλευτεί παραπάνω θα μπορούσαν να έχουν δώσει ένα κάπως πιο ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Βέβαια, ο τίτλος φροντίζει να φανερώσει τις προθέσεις του από πολύ νωρίς – και έτσι το Μεξικό λειτουργεί σαν ένα πρώτης τάξης σκηνικό για μια περιπέτεια που θυμίζει περισσότερο… video clip. Τι σημαίνει αυτό; Ασταμάτητη δράση με έναν και μόνο κανόνα: «Αν κινείται, το πυροβολείς».
Τα κομμάτια stealth, οι (έστω και υποτυπώδεις) γρίφοι και γενικότερα οτιδήποτε απαιτεί σκέψη περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα, απλά δεν υπάρχει. To σύστημα κίνησης-κάλυψης δεν ξεφεύγει από τα βασικά και απολύτως απαραίτητα, ενώ στα όπλα σχεδόν πάντα ισχύει το «Μεγαλύτερο=Καλύτερο». Οι μοναδικές στιγμές που οι κάνες σιγούν είναι στα διαλείμματα που υπάρχουν ανάμεσα στα checkpoints, ούτως ώστε οι παίκτες να ανασυνταχθούν, να αναβαθμίσουν τον εξοπλισμό τους - και να ορμήσουν στην επόμενη μάχη. Έχοντας αναφέρει αυτό, ας εξετάσουμε λίγο καλύτερα τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτά που έχει τελικά να μας παρουσιάσει. Όπως και οι προκάτοχοί του, το Devil’s Cartel έχει αναπτυχθεί με το co-op σαν βάση. Αυτό σημαίνει ότι όποιος θέλει να απολαύσει όλα όσα ο τίτλος έχει να προσφέρει, αυτό θα το επιτύχει με έναν φίλο, είτε online, είτε από τον καναπέ του μέσω του split-screen co-op. Τα επίπεδα στο σύνολό τους δεν είναι τίποτε παραπάνω από shooting galleries, στα οποία καλούμαστε να εξολοθρεύσουμε όλους τους αντιπάλους, ούτως ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω. Εναλλακτικές διαδρομές που προσφέρουν τη δυνατότητα πλαγιοκόπησης υπάρχουν, αλλά σπάνια θα χρησιμοποιηθούν, αφού αυτές κρίνονται απαραίτητες μόνο σε συγκεκριμένα σημεία, όπως για παράδειγμα όταν ο ένας θα πρέπει να τραβήξει τα πυρά ενός πολυβόλου που καλύπτει κάποιο στενό πέρασμα.
Σε γενικές γραμμές όμως, η δράση σπάνια ξεφεύγει από το μοτίβο «Πυροβολείς - Καλύπτεσαι - Γεμίζεις - Προχωράς». Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί η ομάδα ανάπτυξης αποφάσισε να αφαιρέσει σχεδόν όλα τα co-op interactions των προηγούμενων τίτλων, έτσι δεν πρόκειται να δούμε κινήσεις όπως την κατάληψη ομήρων, την υποτιθέμενη παράδοση όπλων, αλλά και το (αγαπημένο) back to back shooting. Στα λίγα σημεία που η δράση διαφοροποιείται, οι παίκτες επιβιβάζονται σε ελικόπτερα, λαμβάνουν μέρος σε μια καταδίωξη όπου ισοπεδώνεται η μισή πόλη, ή παρέχουν κάλυψη στους συντρόφους τους με sniper rifles. Μπορεί να είναι scripted και όχι κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, αποτελούν όμως ιδιαίτερα ευχάριστα (αν και σύντομα) διαλλείματα. Στις αποστολές υπάρχει και ένα σύστημα βαθμολογίας, το οποίο κατανέμει πόντους (με τη μορφή… χρημάτων) κατά τη διάρκεια της μάχης. Τα kills, οι αντιπερισπασμοί, τα συνδυασμένα πυρά και σχεδόν οτιδήποτε αφορά την εξόντωση εχθρών βαθμολογείται ανάλογα και αποφέρει στους παίκτες τα απαραίτητα χρήματα για να αγοράσουν ή να αναβαθμίσουν όπλα, στολές και μάσκες. Ακούγεται ενδιαφέρον, ωστόσο το σύστημα υπολογισμού των πόντων/κινήσεων φαίνεται πως κάπου τα… μπερδεύει, καταγράφοντας πολλές φορές διαφορετικές κινήσεις από αυτές που τελικά εκτελέστηκαν.
Η σημαντική προσθήκη, η οποία και συμβαδίζει απόλυτα με το πνεύμα του, είναι το Overkill. Κατά τη διάρκεια της δράσης, οι παίκτες έχουν στη διάθεσή τους έναν μετρητή. Όταν αυτός γεμίσει, τότε μπορούν να χρησιμοποιήσουν το Overkill, το οποίο βάζει τη δράση σε slow motion, καθιστά τους χαρακτήρες άτρωτους και δίνει στα όπλα τους ισχύ που αγγίζει τα επίπεδα της γελοιότητας. Της απόλυτα διασκεδαστικής και απολαυστικής, παρ’όλα αυτά, γελοιότητας. Στα λίγα δευτερόλεπτα που διαρκεί το Overkill (το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον κάθε παίκτη ξεχωριστά - ή και ταυτόχρονα, μεγιστοποιώντας την ισχύ του) τίποτα πια δεν έχει σημασία και η δράση απογειώνεται, χαρίζοντας μια από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες σε έναν action τίτλο. Σε όλα τα παραπάνω «βοηθάει» και το ΑΙ, που σπάνια θα αποτελέσει κάποια πρόκληση, φροντίζοντας απλά να λειτουργεί σαν «καύσιμο» για το Overkill. Το κατά πόσο κάτι τέτοιο έγινε σκόπιμα ή όχι είναι υπό ερώτηση, αφού ακόμα και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές σε κάποια φάση απορούν πως γίνεται οι αντίπαλοι να ορμούν μπροστά στα πυρά ενός πολυβόλου, χωρίς να φροντίζουν τη στοιχειώδη κάλυψή τους.
Ευτυχώς το AI του συνεργάτη μας (σε περίπτωση που κάποιος επιμένει να παίξει μόνος του) αποτελεί εξαίρεση, φροντίζοντας να ακολουθεί τις οδηγίες μας, αλλά και να μας βγάζει από τη δύσκολη θέση σε αρκετές περιπτώσεις. Πίσω από όλο αυτό το… μακελειό βρίσκεται η Frostbite 2, με την οποία αν και η ομάδα ανάπτυξης έκανε αρκετά καλή δουλειά, είναι προφανές ότι θα μπορούσε να καταφέρει πολύ περισσότερα, αφού τα πρόσωπα των χαρακτήρων είναι πρόχειρα σχεδιασμένα, ενώ δεν είναι λίγες και οι φορές που θα παρατηρήσουμε textures χαμηλής ανάλυσης. Από την άλλη βέβαια έχουμε ένα ιδιαιτέρως ικανοποιητικό μοντέλο καταστροφής περιβάλλοντος, το οποίο συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο τα Overkills. Μπορεί να μην φτάνει τα επίπεδα του Battlefield, το αποτέλεσμα όμως δύσκολα απογοητεύει. Από ηχητικής πλευράς τα πράγματα είναι αρκετά καλά, με πειστικές ερμηνείες και πολύ καλής ποιότητας εφέ. Οι συνθέσεις που «ντύνουν» μουσικά τον τίτλο σίγουρα θα μπορούσαν να είναι λιγότερο… επικές, δεν είναι όμως λίγοι αυτοί που θα πιάσουν τους εαυτούς τους να σιγοτραγουδούν το κεντρικό theme.
Συνοψίζοντας, το Army of Two: The Devil’s Cartel είναι ένας από τους πιο «δύσκολους» τίτλους. Αυτό δεν οφείλεται στο απαιτητικό gameplay, τη μεγάλη διάρκεια, ή το ανταγωνιστικό multiplayer - το τελευταίο δεν υπάρχει καν. Οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί κανείς να απαντήσει ξεκάθαρα και να το εγκωμιάσει ή να το αποδοκιμάσει όταν έρχεται η ώρα της -λογικής- ερώτησης: «Τελικά… αξίζει»; Εξαρτάται από την σκοπιά που το εξετάζει ο καθένας. Παρά τις όποιες διαφορές από τους προκατόχους του, εξακολουθεί να απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό, αν όχι ακόμα μικρότερο απ’ότι στο παρελθόν. Σε πολλά σημεία δίνει την εντύπωση πως ο ίδιος ο τίτλος δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, με τους πρωταγωνιστές να αστειεύονται πάνω στα «ατοπήματα» ή ακόμα και το ίδιο το σενάριο.
Από την άλλη βέβαια, είναι δύσκολο να χαρακτηρίσει κανείς την προσπάθεια ως «κακή», αφού σε αυτό που η ομάδα ανάπτυξης τελικά επέλεξε να κάνει, φαίνεται πως καταφέρνει ακριβώς τον στόχο της. Έναν απολαυστικό co-op τίτλο με άφθονη δράση και ανάλαφρη διάθεση που δεν κουράζει, αλλά και ούτε προσφέρει κάποια ιδιαίτερη πρόκληση. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορεί κανείς να προτείνει το Army of Two: The Devil’s Cartel, αν το ζητούμενο είναι κάτι παραπάνω από την ασταμάτητη δράση. Από την άλλη, όποιος θέλει να κάνει ένα «διάλειμμα» και να αφιερώσει κάποιες ώρες σε έναν co-op τίτλο με έναν φίλο, τότε σίγουρα θα αποζημιωθεί. Το Devil’s Cartel ξέρει να κάνει ένα πράγμα - και αυτό το κάνει καλά. Margarita, κανείς;
Όπως μπορούμε να διακρίνουμε και από τον τίτλο, η δράση μεταφέρεται στο Μεξικό και στον πόλεμο με τα καρτέλ που ουσιαστικά κινούν τα νήματα της διακίνησης ναρκωτικών στη Βόρειο Αμερική. Οι Rios και Salem έχουν ιδρύσει πλέον τη δική τους εταιρεία μισθοφόρων (με την ονομασία… TWO) και μια από τις δουλειές που αναλαμβάνουν είναι η προστασία ενός πολιτικού που θέλει να βάλει τέλος στο καρτέλ La Guadana και τον αρχηγό του, Esteban Bautista. Στην αποστολή βρίσκονται και οι δύο νέοι πρωταγωνιστές, Alpha και Bravo. Από τα… ευφάνταστα ονόματά τους μπορεί κανείς να συμπεράνει πως το σενάριο του Devil’s Cartel δεν προβλημάτισε ιδιαίτερη την ομάδα ανάπτυξης, αν και υπάρχουν ορισμένες καλές ιδέες που αν είχαν δουλευτεί παραπάνω θα μπορούσαν να έχουν δώσει ένα κάπως πιο ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Βέβαια, ο τίτλος φροντίζει να φανερώσει τις προθέσεις του από πολύ νωρίς – και έτσι το Μεξικό λειτουργεί σαν ένα πρώτης τάξης σκηνικό για μια περιπέτεια που θυμίζει περισσότερο… video clip. Τι σημαίνει αυτό; Ασταμάτητη δράση με έναν και μόνο κανόνα: «Αν κινείται, το πυροβολείς».
Τα κομμάτια stealth, οι (έστω και υποτυπώδεις) γρίφοι και γενικότερα οτιδήποτε απαιτεί σκέψη περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα, απλά δεν υπάρχει. To σύστημα κίνησης-κάλυψης δεν ξεφεύγει από τα βασικά και απολύτως απαραίτητα, ενώ στα όπλα σχεδόν πάντα ισχύει το «Μεγαλύτερο=Καλύτερο». Οι μοναδικές στιγμές που οι κάνες σιγούν είναι στα διαλείμματα που υπάρχουν ανάμεσα στα checkpoints, ούτως ώστε οι παίκτες να ανασυνταχθούν, να αναβαθμίσουν τον εξοπλισμό τους - και να ορμήσουν στην επόμενη μάχη. Έχοντας αναφέρει αυτό, ας εξετάσουμε λίγο καλύτερα τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτά που έχει τελικά να μας παρουσιάσει. Όπως και οι προκάτοχοί του, το Devil’s Cartel έχει αναπτυχθεί με το co-op σαν βάση. Αυτό σημαίνει ότι όποιος θέλει να απολαύσει όλα όσα ο τίτλος έχει να προσφέρει, αυτό θα το επιτύχει με έναν φίλο, είτε online, είτε από τον καναπέ του μέσω του split-screen co-op. Τα επίπεδα στο σύνολό τους δεν είναι τίποτε παραπάνω από shooting galleries, στα οποία καλούμαστε να εξολοθρεύσουμε όλους τους αντιπάλους, ούτως ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω. Εναλλακτικές διαδρομές που προσφέρουν τη δυνατότητα πλαγιοκόπησης υπάρχουν, αλλά σπάνια θα χρησιμοποιηθούν, αφού αυτές κρίνονται απαραίτητες μόνο σε συγκεκριμένα σημεία, όπως για παράδειγμα όταν ο ένας θα πρέπει να τραβήξει τα πυρά ενός πολυβόλου που καλύπτει κάποιο στενό πέρασμα.
Σε γενικές γραμμές όμως, η δράση σπάνια ξεφεύγει από το μοτίβο «Πυροβολείς - Καλύπτεσαι - Γεμίζεις - Προχωράς». Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί η ομάδα ανάπτυξης αποφάσισε να αφαιρέσει σχεδόν όλα τα co-op interactions των προηγούμενων τίτλων, έτσι δεν πρόκειται να δούμε κινήσεις όπως την κατάληψη ομήρων, την υποτιθέμενη παράδοση όπλων, αλλά και το (αγαπημένο) back to back shooting. Στα λίγα σημεία που η δράση διαφοροποιείται, οι παίκτες επιβιβάζονται σε ελικόπτερα, λαμβάνουν μέρος σε μια καταδίωξη όπου ισοπεδώνεται η μισή πόλη, ή παρέχουν κάλυψη στους συντρόφους τους με sniper rifles. Μπορεί να είναι scripted και όχι κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, αποτελούν όμως ιδιαίτερα ευχάριστα (αν και σύντομα) διαλλείματα. Στις αποστολές υπάρχει και ένα σύστημα βαθμολογίας, το οποίο κατανέμει πόντους (με τη μορφή… χρημάτων) κατά τη διάρκεια της μάχης. Τα kills, οι αντιπερισπασμοί, τα συνδυασμένα πυρά και σχεδόν οτιδήποτε αφορά την εξόντωση εχθρών βαθμολογείται ανάλογα και αποφέρει στους παίκτες τα απαραίτητα χρήματα για να αγοράσουν ή να αναβαθμίσουν όπλα, στολές και μάσκες. Ακούγεται ενδιαφέρον, ωστόσο το σύστημα υπολογισμού των πόντων/κινήσεων φαίνεται πως κάπου τα… μπερδεύει, καταγράφοντας πολλές φορές διαφορετικές κινήσεις από αυτές που τελικά εκτελέστηκαν.
Η σημαντική προσθήκη, η οποία και συμβαδίζει απόλυτα με το πνεύμα του, είναι το Overkill. Κατά τη διάρκεια της δράσης, οι παίκτες έχουν στη διάθεσή τους έναν μετρητή. Όταν αυτός γεμίσει, τότε μπορούν να χρησιμοποιήσουν το Overkill, το οποίο βάζει τη δράση σε slow motion, καθιστά τους χαρακτήρες άτρωτους και δίνει στα όπλα τους ισχύ που αγγίζει τα επίπεδα της γελοιότητας. Της απόλυτα διασκεδαστικής και απολαυστικής, παρ’όλα αυτά, γελοιότητας. Στα λίγα δευτερόλεπτα που διαρκεί το Overkill (το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον κάθε παίκτη ξεχωριστά - ή και ταυτόχρονα, μεγιστοποιώντας την ισχύ του) τίποτα πια δεν έχει σημασία και η δράση απογειώνεται, χαρίζοντας μια από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες σε έναν action τίτλο. Σε όλα τα παραπάνω «βοηθάει» και το ΑΙ, που σπάνια θα αποτελέσει κάποια πρόκληση, φροντίζοντας απλά να λειτουργεί σαν «καύσιμο» για το Overkill. Το κατά πόσο κάτι τέτοιο έγινε σκόπιμα ή όχι είναι υπό ερώτηση, αφού ακόμα και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές σε κάποια φάση απορούν πως γίνεται οι αντίπαλοι να ορμούν μπροστά στα πυρά ενός πολυβόλου, χωρίς να φροντίζουν τη στοιχειώδη κάλυψή τους.
Ευτυχώς το AI του συνεργάτη μας (σε περίπτωση που κάποιος επιμένει να παίξει μόνος του) αποτελεί εξαίρεση, φροντίζοντας να ακολουθεί τις οδηγίες μας, αλλά και να μας βγάζει από τη δύσκολη θέση σε αρκετές περιπτώσεις. Πίσω από όλο αυτό το… μακελειό βρίσκεται η Frostbite 2, με την οποία αν και η ομάδα ανάπτυξης έκανε αρκετά καλή δουλειά, είναι προφανές ότι θα μπορούσε να καταφέρει πολύ περισσότερα, αφού τα πρόσωπα των χαρακτήρων είναι πρόχειρα σχεδιασμένα, ενώ δεν είναι λίγες και οι φορές που θα παρατηρήσουμε textures χαμηλής ανάλυσης. Από την άλλη βέβαια έχουμε ένα ιδιαιτέρως ικανοποιητικό μοντέλο καταστροφής περιβάλλοντος, το οποίο συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο τα Overkills. Μπορεί να μην φτάνει τα επίπεδα του Battlefield, το αποτέλεσμα όμως δύσκολα απογοητεύει. Από ηχητικής πλευράς τα πράγματα είναι αρκετά καλά, με πειστικές ερμηνείες και πολύ καλής ποιότητας εφέ. Οι συνθέσεις που «ντύνουν» μουσικά τον τίτλο σίγουρα θα μπορούσαν να είναι λιγότερο… επικές, δεν είναι όμως λίγοι αυτοί που θα πιάσουν τους εαυτούς τους να σιγοτραγουδούν το κεντρικό theme.
Συνοψίζοντας, το Army of Two: The Devil’s Cartel είναι ένας από τους πιο «δύσκολους» τίτλους. Αυτό δεν οφείλεται στο απαιτητικό gameplay, τη μεγάλη διάρκεια, ή το ανταγωνιστικό multiplayer - το τελευταίο δεν υπάρχει καν. Οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί κανείς να απαντήσει ξεκάθαρα και να το εγκωμιάσει ή να το αποδοκιμάσει όταν έρχεται η ώρα της -λογικής- ερώτησης: «Τελικά… αξίζει»; Εξαρτάται από την σκοπιά που το εξετάζει ο καθένας. Παρά τις όποιες διαφορές από τους προκατόχους του, εξακολουθεί να απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό, αν όχι ακόμα μικρότερο απ’ότι στο παρελθόν. Σε πολλά σημεία δίνει την εντύπωση πως ο ίδιος ο τίτλος δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, με τους πρωταγωνιστές να αστειεύονται πάνω στα «ατοπήματα» ή ακόμα και το ίδιο το σενάριο.
Από την άλλη βέβαια, είναι δύσκολο να χαρακτηρίσει κανείς την προσπάθεια ως «κακή», αφού σε αυτό που η ομάδα ανάπτυξης τελικά επέλεξε να κάνει, φαίνεται πως καταφέρνει ακριβώς τον στόχο της. Έναν απολαυστικό co-op τίτλο με άφθονη δράση και ανάλαφρη διάθεση που δεν κουράζει, αλλά και ούτε προσφέρει κάποια ιδιαίτερη πρόκληση. Η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορεί κανείς να προτείνει το Army of Two: The Devil’s Cartel, αν το ζητούμενο είναι κάτι παραπάνω από την ασταμάτητη δράση. Από την άλλη, όποιος θέλει να κάνει ένα «διάλειμμα» και να αφιερώσει κάποιες ώρες σε έναν co-op τίτλο με έναν φίλο, τότε σίγουρα θα αποζημιωθεί. Το Devil’s Cartel ξέρει να κάνει ένα πράγμα - και αυτό το κάνει καλά. Margarita, κανείς;
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου